live while we're young: #24 Narry PART~15~

#24

Ze wszystkich sił, najmocniej jak tylko mogłem uderzyłem Blondyna w twarz. Po jego minie można było poznać, że go zabolało. Byłem pewien triumfu kiedy to on podniósł się i oddał mi ze zdwojoną siłą.

~Oczami [T.I]~

Ni z tego ni z owego Harry przyłożył Niallowi w twarz. Blondyn mu oddał i tak co chwilę wymieniali się raz słabszymi, a raz silniejszymi ciosami. Próbowałam ich rozdzielić. Na próżno. Nie słuchał mnie ani jeden ani drugi.

-Chłopaki przestańcie! – krzyczałam.

-Cudzej dziewczyny ci się zachciało? – warknął Harry i po raz kolejny zadał ból Irlandczykowi.

-Skończcie! – nadal próbowałam interweniować. – Będziecie mieli kłopoty. Dość tego.

Moje przeczucia były trafne. Dochodziła godzina druga po południu, co oznaczało patrol policji. Na rogu ulicy. dostrzegłam dwóch biegnących w naszą stronę mężczyzn ubranych w czarne mundury. Nim się spostrzegłam oni byli już przy nas.

-Panowie dosyć tego.- powiedział jeden z nich rozdzielając Nialla i Harryego. – Całe to zajście wyjaśnicie na posterunku.

-Ale panie władzo to tylko takie przyjacielskie sprzeczki. – próbowałam załagodzić całą tą sytuację.

-Pani to nazywa sprzeczką? Zabawne, że podczas sprzeczki dochodzi do rozlewu krwi. – popatrzyłam się po twarzach Hazzy i Niallera. Blondynowi leciała krew z nosa, a Loczek miał przeciętą wargę.

-No może to nie była sprzeczka. Ale to przyjaciele. Nie chcieli zrobić sobie krzywdy.

-On nie jest już moim przyjacielem. – wtrącił się Styles. Niall rzucił mu wrogie spojrzenie i już po chwili byli prowadzeni na policję. Ja stanęłam na środku chodnika nie wiedząc co mam zrobić. Stałam tam jak to ciele, które oddzielono od matki. Kiedy zniknęli z mojego pola widzenia zaczęłam myśleć czy oby na pewno dobrze zrobiłam nie idąc za nimi. Emocje wzięły górę i popędziłam w stronę budynku gdzie zaprowadzono chłopców.

~Oczami Harryego~

Zgarnęła nas policja. Nie tego oczekiwałem, ale za to Horan dostał za swoje. Wchodząc na komisariat od razu skierowali nas do jakiegoś pomieszczenia. Wyglądało jak coś w rodzaju sali przesłuchań, ale to zdecydowanie nie było to. Posadzono nas przed wielkim biurkiem i kazano poczekać. Ten idiota wyciągnął, z kieszenie jego spodni, swój telefon. Spojrzałem na niego jak na mordercę. Był mordercą. Zamordował moje serce. Wszystko wydarzyło się przez niego. Miałem ochotę jeszcze raz mu przywalić. Zacisnąłem zęby i z wielkim trudem udało mi się powstrzymać. Kilka minut później do pomieszczenia, w którym byliśmy, weszła kobieta. Usiadła na fotelu obrotowym naprzeciwko nas.

-Witam was panowie. Nazywam się Rita i jestem kimś w rodzaju psychologa. Słyszałam co zaszło między wami niecałe pół godziny temu i chcę wam pomóc. – mówiła. – A więc, wiemy że doszło do bójki. Co było jej powodem?

-On uderzył mnie jako pierwszy. – odparł Blondyn.

-Bo ci się należało. – powiedziałem po chwili.

-A powiedz mi dlaczego mu się należało? – ponownie zapytała kobieta.

-Bo on… - nie wiedziałem jak ująć to w słowa. – Zdradził mnie.

-W jaki sposób?

-To znaczy on było powodem rozpadu mojego związku. –sprostowałem sytuacje.

-Zrobiłem to kiedy jeszcze nie byliście razem. – wtrącił się Niall.

-A przedwczoraj co to było, a wczoraj…

-Trzeba było z nią nie zrywać z tak błahego powodu. – powiedział Blondyn.

-Dobrze. Mamy powód waszej walki. Tym powodem jest kobieta. Opowiedzcie mi pokrótce co się stało.

-Ona była kiedyś moją dziewczyną… -zaczął zdrajca.

-Ale potem była ze mną. – wtrąciłem się. – Byliśmy szczęśliwi, dopóki nie dowiedziałem się, że to właśnie on się z nią zabawiał za nim zostaliśmy parą. Tego wieczoru kiedy z nią zerwałem próbowałem jeszcze wszystko naprawić i pojechałem do jej domu. Wszedłem po drabinie na balkon prowadzący do jej pokoju i przez drzwi zobaczyłem jego całującego się z moją dziewczyną.

-Twoją byłą dziewczyną. – podkreślił Niall.

-Zamknij się, bo nie ręczę za siebie. – warknąłem.

-Spokojnie. Tylko bez nerwów. Proszę kontynuować. – uspokoiła mnie Rita.

-A wczorajszego wieczoru widziałem ich razem parku. Wyglądali na szczęśliwych. Całowali się, leżeli na sobie… Jakby to co było wcześniej nie było ważne.

-A więc panowie. Mam jedną radę. Dajcie dziewczynie wolną rękę. Niech sama wybierze któregoś z was. Postawicie ją przed faktem dokonanym. Kiedy już jeden z was okaże się być tym szczęściarzem drugi będzie musiał się z tym pogodzić. Każda kobieta by chciała, żeby dwóch facetów o nią walczyło. Jednak nie może ona mieć dwóch na raz. Jednego z was musi darzyć większym, głębszym uczuciem. – wzdrygnąłem się. Przecież więcej wspomnień [T.I] ma związanych z Blondynem. Zapadła głucha cisza…