#57 Niall PART~2~

#57

-[T.I]. – uśmiechnęła się pogodnie.

~*dwa tygodnie później*~

-Słuchaj [T.I], bo tak zastanawiałem się, czy nie wybrałabyś się ze mną na spacer? – zapytałem niepewnie.

-Pewnie. Tylko kiedy? – odrzekła.

-To może wpadnę po ciebie za piętnaście minut? – zaproponowałem.

-To czekam. – nasza znajomość trwa już około czternastu dni. [T.I] otworzyła się na mnie. Zostaliśmy przyjaciółmi. Krótki czas, ale zważywszy na to że ufamy sobie bezgranicznie i dogadujemy się lepiej niżeli  znalibyśmy  się od kilku lat, możemy powiedzieć iż to przyjaźń. Z mojej strony to coś więcej, ale… nieważne.

Nadszedł 24. grudnia. Wigilia. Chciałem wręczyć prezent pięknej brunetce, który wybrałem przy pomocy mamy. Jest kobietą, więc doskonale zna się na rzeczy. Chciałem aby podarek dla [T.I] był wyjątkowy i niepowtarzalny. Taki prosto z serca. Pragnąłem okazać jej moje serce, żeby otworzyła się na moje uczucie.

*

Dziewczyna cały czas pocierała ręce. Jak zwykle nie wzięła rękawiczek z domu. Zdjąłem więc swoje rękawice i podałem jej.

-Nie Niall. Wtedy tobie będzie zimno. – odparła.

-Bez gadania proszę. – odparłem i spojrzałem na jej twarz.

-Ale…

-Nie ma żadnego ‘ale’. Zakładaj i koniec. – uśmiechnąłem się. [T.I] odwzajemniła go i odparła:

-W takim razie… - zwinnym ruchem założyła czarny materiał na palce i po chwili delikatnie ujęła moją dłoń. Nie potrzebowałem ciepła rękawic. Wystarczył tylko jeden jej dotyk i już było mi gorąco. Spojrzałem niepewnie na nasze splecione ręce i mój uśmiech poszerzył się. Spacerowaliśmy za rękę aż do miejsca gdzie pierwszy raz ją zobaczyłem. Wtedy puściłem ją i stanąłem przed nią.

-Mam dla ciebie prezent. – powiedziałem szybko.

-Niall, przecież prosiłam cię żebyś nic nie kupował. – odparła.

-No, ale ja musiałem. – sięgnąłem do kieszeni moich spodni i zwinnym ruchem wyciągnąłem z nich malutką paczuszkę. Obszedłem dziewczynę dookoła i wyciągnąłem naszyjnik z literką ‘N’. Delikatnie zawiesiłem naszyjnik na jej szyi. [T.I] ujęła wisiorek do rąk i spojrzała na niego z góry. Wróciłem na swoje poprzednie miejsce i chwili zastanawiałem się nad moim dalszym planem.

-Możesz się przesunąć odrobinkę w moją stronę? – zapytałem odchodząc w tył. Brunetka posłusznie szła za mną.

-To jest piękne, ale naprawdę nie musiałeś. Dziękuję. Tylko, że ja nie mam… - nie pozwoliłem jej dokończyć, bo ująłem jej twarz w swoje dłonie. Delikatnie pogładziłem jej zmarznięte policzki kciukami . Spojrzałem w jej oczy.

~Teraz, albo nigdy. – pomyślałem i delikatnie pocałowałem jej usta. Moje wargi pieściły jej z taką subtelnością o jaką nigdy bym siebie nie podejrzewał. [T.I] nie odwzajemniała mojego pocałunku. Zrezygnowałem. Oderwałem się od tej przyjemności. Poczułem wstyd.

-Przepraszam cię. To przez tą jemiołę nad nami. Zapomnijmy o tym. – powiedziałem ze skruchą i wbiłem swój wzrok w podłogę.

-Ale ja nie chcę o tym zapomnieć. – ponownie spojrzałem w jej hipnotyzujące tęczówki. Brunetka umieściła swoje dłonie na mojej twarzy i tym razem to ona pocałował mnie. Bez chwili wahania odwzajemniłem pocałunek i co chwilę co raz bardziej go pogłębiałem. Poczułem, że dziewczyna uśmiecha się. Wtedy to ja ponownie ująłem jej twarz w swoje dłonie, a ona zaplotła swoje ręce na mojej szyi.

-Dzieci kochane. – oderwaliśmy się szybko od siebie i tylko odwróciliśmy głowy w  stronę niziutkiej staruszki. – Miłość to piękna sprawa, ale idźcie do domu. Za chwilę tu zamarzniecie. – kiedy kobieta odeszła mój wzrok powędrował na posiadaczkę mojego serca. Po chwili ona też uraczyła mnie swoim spojrzeniem. Uśmiechnąłem się do niej i ponownie wpiłem się w jej wargi. Jak najdokładniej moje usta zapoznawały się z jej wargami. Tak jakbym chciał nauczyć się ich kształtów na pamięć. Pozwoliłem złapać nam powietrze. Wziąłem głęboki wdech i ucałowałem jej czoło.

-Wesołych Świąt. – powiedziała po kilku minutach.

-Wesołych Świąt kochanie.

KONIEC!

dodałam szybciej, bo zdaje sobie z tego sprawę jak Daniella się niecierpliwi.;3

no to następny będzie z BooBear'em.;)

*

piszcie jak Wam się podobała ta część.

10+ komentarzy = next imagine. ; )