#38 Liam PART~1~

#38

To wszystko wydarzyło się tak szybko. Niczym grom z jasnego nieba. Jedno spotkanie, jedno głębokie spojrzenie w oczy sprawiło, że zakochałam się w tym cudownym chłopaku. Wszystko zaczęło się od spotkania u naszego wspólnego przyjaciela. Niall zaprosił mnie i Liama na swoją imprezę. Zapoznał nas ze sobą. Polubiliśmy się. Długo po domówce u Niallera spotykaliśmy się na kawie. Niestety były to zwykłe przyjacielskie spotkania. Z biegiem tygodni widząc się w szkole mówiliśmy już tylko krótkie „cześć”. Rzadko kiedy wymieniliśmy pomiędzy sobą więcej niż jedno zdanie. Oddalaliśmy się od siebie, a wraz z tym moja nadzieja na coś więcej. Widywałam go codziennie na przerwach. Starałam się często spoglądać w jego stronę, żeby chociaż przez chwilę napawać się jego widokiem.  Czasami on też patrzył w moją stronę. Gdy ja odwracałam się w jego kierunku machał mi tylko ręką i uśmiechał się. Teraz to wszystko zniknęło. Nawet to głupie przywitanie było rzadkością. Irytowało mnie to. Próbowałam zapomnieć. W jakiś sposób odwrócić swoją uwagę od chłopaka o hipnotyzujących czekoladowych tęczówkach i cudownych włosach. Nie potrafiłam jednak zapomnieć. Co rusz miałam przed oczami obraz imprezy Horana, kiedy to poznaliśmy się. Graliśmy wtedy w butelkę na zadania. W zabawie brało udział wiele osób. Pomału zabawa się rozkręcała i dostawaliśmy coraz to odważniejsze zadania. W pewnym momencie butelka trafiła do rąk Grega- brata Nialla. Wylosował on nikogo innego jak Liama.

-Wyzwanie czy pytanie? – zapytał brat Irlandczyka.

-Zadanie. – odparł szybko Payne. Greg nie potrafił nic konkretnego wymyślić. Długo koncentrował się na jakimś punkcie na ścianie gdy jego wzrok przeniósł się na mnie. Chłopak uśmiechnął się tajemniczo i cały czas spoglądając na mnie powiedział:

-Pocałuj [T.I] w usta. – w pierwszej chwili przeraziła mnie ta myśl. W myślach miałam tego wizję. Mój wzrok był cały czas umiejscowiony na starszym bracie Blondyna. Po krótkiej chwili poczułam jak ktoś odwraca mnie do tyłu. Dostrzegłam na swojej wspaniałe brązowe tęczówki. Liam ujął moją twarz w swoje delikatne dłonie i złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Z wrażenia przymrużyłam oczy, a on wciąż całował mnie. Zdawało mi się jakby świat się w tym momencie zatrzymał, że ta chwila jest tylko dla nas. Odrywając swoje wargi od moich uśmiechnął się subtelnie unosząc końciki ust ku górze. Wtedy to po raz pierwszy utonęłam w jego oczach. Dostrzegłam wtedy tą głębie, której tak bardzo pragnęłam. Wszystko pięknie, ale co z tego? Czar prysnął jak za dotknięciem magicznej różdżki. Wszystko poszło w niepamięć. Dla niego ten moment, który dla mnie znaczył naprawdę dużo, już nie istniał.

*

-To co wpadniesz? – zapytał mnie ucieszony Niall.

-Już mówiłam ci, że tak. – uśmiechnęłam się do przyjaciela.

-To cudownie. Dużo opowiadałem Harryemu, Zaynowi, Lou o tobie. Bardzo chcieli cię poznać. Do zobaczenia wieczorem. – Blondyn jak zawsze ucałował mnie w policzek i ruszył w kierunku klasy języka francuskiego. Ja na szczęście skończyłam lekcje. W dość dobrym nastroju obrałam kierunek drzwi wyjściowych z tego koszmarnego miejsca. Pokonując próg szkoły zostałam potrącona przez Lorein McDonaghiu- największą divę w szkole. Rzuciła mi pogardliwe spojrzenie i zniknęła w głębi budynku.

*

Przygotowywałam się na spotkanie z przyjaciółmi Nialla. W wolnej chwili szybko weszłam na facebooka i sprawdziłam co nowego w świecie. 

~Nowe zdjęcie, nowe zdjęcie, nowe zdjęcie…o! Lorein McDonaghiu jest w związku?! Kto by ją chciał?– mówiłam do siebie. Najechałam trochę niżej. Jedno nazwisko zmieniło wszystko. Łzy momentalnie pojawiły się w moich oczach. – z Liamem Paynem.

Moje dotychczasowe wizje reaktywacji naszej znajomości prysły jak mydlana bańka. Zdruzgotana i zniechęcona wszystkim dokończyłam to co zaczęłam zanim ujrzałam to co całkowicie zniszczyło mój świat, mianowicie ubrałam się w przygotowany strój i udałam się do domu Horanka.

*

Zapukałam. Drzwi otworzyła mi jak zawsze uśmiechnięta Maura.

-Witaj kochanie! – powiedziała radośnie.

-Dzień dobry. – pomimo wszystko uśmiechnęłam się. Ta kobieta potrafiła wszystkich zarazić uśmiechem. Traktowałam ją jak drugą mamę. Była perfekcyjna pod każdym względem.

-Chłopcy są na górze, w pokoju Nialla. Wiesz dobrze gdzie masz iść. – poklepała mnie po ramieniu i weszła do kuchni. Wolnym krokiem weszłam po starych schodach. Skręciłam w prawo i zapukałam do drzwi pokoju Blondyna.

-Proszę! – usłyszałam i natychmiast weszłam do środka. Na mój widok Horan podniósł się miejsca i ucałował mnie w policzek.

-Nareszcie jesteś! A więc poznaj to jest Zayn, Lou i Harry. – pokazywał po kolei, a oni jak na komendę podeszli do nas i uścisnęli mnie, tak jakby znali mnie już bardzo dawna. – Rozgość się.

Jego pokój był ciasny, ale lubiłam w nim przebywać. Nie za bardzo miałam gdzie się przysiąść. Wpadłam w zakłopotanie. Postanowiłam usiąść na ziemi,  na puszystym oliwkowym dywanie.

-No wiesz co? – zbulwersował się Loczek. – Nie pozwolę, żeby dziewczyna siedziała na podłodze! Usiądź tutaj. – wskazał na swoje poprzednie miejsce.  

-Daj spokój. Zawsze siedzę w tym miejscu, jak jestem tutaj. – uśmiechnęłam się.

-O nie, nie! Siadasz tu i koniec kropka!

-Mi tu wygodnie. Nie martw się.

-Ale ja nie potrafię tak na to patrzeć. – zamyślił się przez chwilę. – To w takim razie musisz usiąść mi na kolanach. Będzie sprawiedliwie.

-Nie dasz za wygraną? – zapytałam trochę onieśmielona. Chłopak pokręcił przecząco głową.

-Usiądź mu na tych kolanach, bo będzie się tak kłócił w nieskończoność.  – usłyszałam po chwili                                                                                           głos Irlandczyka.

-Okey. – podniosłam się z mojego miejsca i usadowiłam się na kolanach Harryego. Popatrzyłam się na jego twarz. – Nie jestem za ciężka?

Chłopak strzelił poker face’a.

-Proszę cię nie denerwuj mnie, bo cię zrzucę. – zaśmialiśmy się wszyscy. Podczas gdy my śmialiśmy się w najlepsze drzwi prowadzące do holu otworzyły się. Po pokoju wparował uśmiechnięty Liam. Widząc mnie mina mu zrzedła, kiedy spojrzałam na niego też nie było mi do śmiechu...

przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale dostałam karę -,-

miałam tylko po 15 min dziennie na sprawdzenie co nowego w świecie.

SO SORRY GUYS!

*

chciałam też uświadomić jednej osobie, że mimo wszystko nie jestem idiotką, żeby nabrać się że nagle

pojawiły się trzy brakujące komentarze i to jeden po drugim.

22 października sprawdziłam czy ktoś skomentował i widzę, że jest tyle komentarzy ile brakuje do normy.

pierwszy dodał dodany o 21:45, drugi o 21:46, a trzeci o 21:47.

wszystkie w bardzo podobnej formie.

może i wyglądam na tempą, ale taka nie jestem.

*

piszcie jak Wam się podobało.;*

mam nadziję, że będzie Wam to odpowiadało.: )

10+ komenatrzy = next part.: )

*

i mam taką małą wiadomość ode mnie dla Was.;*

<patrz poniżej>

sorry for my face.