#86 Zayn.

imagin z dedykacją dla  @helena_byczys. xx

enjoy.♥

#86

Kim ona była? Zjawą? Duchem? Widmem? Każda opcja mogła być tą właściwą. Dziewczyna pojawiała się, znikała. Robiła to wtedy kiedy chciała. Nie pozwalała o nic zapytać. Nie chciała, abym znał jej prawdziwą tożsamość. Była bardzo tajemniczą istotą. Wszystko prowokowało mnie, aby zdobyć kilka informacji na jej temat. Miałem wrażenie, że kojarzę ją. Rysy jej twarzy zdawały się być znajome. Nie potrafiłem jednak skojarzyć kim była dziewczyna o niebanalnej urodzie i czarującym uśmiechu. Przenikliwym spojrzeniem co chwilę lustrowała nie od domu do góry. Była niesamowita. Tajemniczość dodawała jej atrakcyjności. Zawsze kiedy chciałem chwycić jej dłoń ona zawsze odsuwała się. W strachu jakbym miał coś odkryć. O czymś się dowiedzieć. Myślami błądziłem niewiadomo gdzie. Ze wszystkich sił próbowałem ją rozgryźć.

-Chodź. – usłyszałem jej delikatny głos. Spojrzałem prosto w jej niebieskie tęczówki. Dziewczyna ubrana w zwiewną, białą sukienkę skinęła na mnie zachęcająco swoim palcem. Uśmiechnęła się uwodzicielsko. Ruszyła na przód. Całkowicie zaślepiona, a raczej oczarowany, ruszyłem bez wahania za nią. Szliśmy w odległości kilku metrów od siebie. Kiedy chciałem dorównać jej kroku ona natychmiastowo przyspieszała. Nie chciała pozwolić, abym szedł na równi z nią. Ostatecznie tylko wpatrywałem się w jej ruchy wykonywane z wielką gracją i podążałem za nieznajomą. Dziwnym trafem znaleźliśmy się w lesie. Rozpoznałem go. Był on oddalony o niecały kilometr od mojego rodzinnego domu w Bradford. Jako mały chłopiec bawiłem się tutaj razem z kolegami. Nie raz złamałem nogę w tym miejscu. Czasami było to miejsce w które uciekałem, aby odpocząć. Potrzebowałem nie raz odetchnąć od rzeczywistości, która dawała mi nieźle w kość.

Rozglądałem się na boki. Dostrzegłem, że wyszliśmy na ogromną polanę. Dziewczyna, która kierowała całą tą wyprawą nagle zatrzymała. Odruchowo ja również stanąłem w miejscu. Niewiasta odwróciła się w moją stronę. Spojrzała niepewnie w moje oczy. Podeszła do mnie. Chwyciłam moją dłoń. Po raz pierwszy poczułem jej dotyk. Przez całe moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Uśmiechnąłem się do niej. Jej twarz dalej nie wyrażała żadnych emocji. Była bezwyrazowa. Obojętna. Puściła moją dłoń. Zamiast tego ujęła moją twarz. Pogładziła jeden z policzków swoim kciukiem. Pod wpływem tego na mojej twarzy zawitał rumieniec. Fala gorąca ogarnęła całe moje ciało. Dziewczyna przybliżyła swoją twarz do mojej. Co chwilę zmniejszała odległość pomiędzy naszymi wargami. Ucałowała kącik moich ust. Następnie drugi. Nie potrafiłem  wytrzymać i zachłannie naparłem na pełne wargi niewiasty. Oddała pocałunek. Przyparłem ją do jednego z drzew. Na chwilę zwolniłem pocałunek. Tylko delikatnie muskałem ją . Po chwili odepchnęła mnie. Odeszła o krok ode mnie. Odwróciła jedynie twarz w moją stronę.

-Kim ty jesteś? – zapytałem. Dziewczyna opuściła wzrok na trawę. Namiętnie wpatrywałam się w nią jakby próbowała czegoś w niej odszukać. Może szukała odpowiedzi? Wszystko mogło być możliwe.

-Ufasz mi? – zapytała nagle. Byłem w szoku. Nie miałem pojęcia co mam jej odpowiedzieć. Przecież nawet nie znałem jej imienia. Zastanawiałem się chwilę. Oparłem się jedną ręką o drzewo, a drugą zacząłem rozmasowywać jedno ze skroni. – Ufasz? – spojrzałem w jej oczy. Kryła się w nich chęć poznania odpowiedzi. Były bardzo zachęcające i prowokujące.

-Ufam. – wypowiedziałem nieświadomie. Kąciki ust dziewczyny delikatnie drgnęły ku górze. Ponownie zbliżyła się do mnie i ujęła moją dłoń. Ciągnęła mnie. Szła przed siebie pewnym krokiem. Kroczyłem za nią. Byłem jak w transie. Czułem się jakbym był po wpływem zaklęcia. Ryzykowałem wiele. Naprawdę wiele.

*

Kroczyliśmy kilkanaście minut. Bez słowa. Bez jakiejkolwiek reakcji. Zbliżyliśmy się do urwiska. Stojąc bardzo blisko krawędzi dziewczyna przystanęła. Znów spojrzała na mnie. Ucałowała moje wargi. Przerodziło to się w coś znacznie zachłanniejszego. Nie chciałem się oderwać. Nie potrafiłem. Jednak musiałem. Pragnąłem wiedzieć kim ona jest. Cały czas nękało mnie to pytanie.

-Kim jesteś? – wbiłem wzrok w podłoże i dostrzegłem, że teraz to ja stoję na krawędzi, a ona… Ona lewituje. Unosi się w powietrzu.

-Nie jestem zwykłą istotą Zayn. – odparła.

-Czego ode mnie chcesz?

-Chcę ciebie. – odrzekła, a ja momentalnie spojrzałem na jej twarz. Zacząłem kojarzyć ją. Rozpoznawałem ten głos. – Zdradzę ci jak się nazywam jeżeli mi coś obiecasz. – skinąłem jedynie głową. – Musisz pójść za mną. – wiedziałem, że wiąże się to z pewną śmiercią, ale pomimo to zgodziłem się. Jakiś cichy głosik w mojej podświadomości mówił mi że mam to uczynić.

-Obiecuję. – na moje słowo dziewczyna ponownie wpiła się w moje usta. Pociągnęła mnie odrobinę w przód. Poczułem, że grunt osuwa się pod moimi stopami. Niewiasta na moment oderwała swoje wargi.

-Nazywam się… - powiedziała pewnym głosem. Bez zawahania. Głośno. – [T.I] wyszeptała. – olśniło mnie. Zacząłem się szarpać. Czułem, że spadam, a jej nie było obok. Panika ogarnęła moje ciało. Zacząłem krzyczeć.

-Nie! [T.I]! [T.I] ! – otworzyłem szybko oczy i podniosłem się do pozycji siedzącej. Zdezorientowany rozejrzałem się po pomieszczeniu w którym panował mrok. Przetarłem oczy.  Usłyszałem ciche mruczenie i szeleszczenie pościelą. Odwróciłem głowę w lewą stronę i dostrzegłem ją! Piękną dziewczynę, którą miałem prawo nazywać moją. [T.I] pogrążona była w głębokim śnie. Uśmiechała się. Musiało śnić jej się coś przyjemnego. Uspokoiłem nieco oddech i złożyłem pocałunek na jej policzku. Opadłem z powrotem na poduszkę i okryłem się kołdrą.  Spojrzałem na moją ukochaną i uśmiechnąłem się szeroko. Zgarnąłem jej niesforny kosmyk włosów za ucho dziewczyny. Delikatnie pogładziłem jej policzek.

-Jak to dobrze, że to tylko był sen.

PRZEPRASZAM! 

ZAWIODŁAM WAS PO CAŁOŚCI!

JESTEM ZŁA Z TEGO POWODU NA SIEBIE!

POWINNAM BYŁA DODAĆ COŚ W PIĄTEK.

PRZEPRASZAM! ;(

*

co do tej kontynuacji z Louisem to muszę Wam powiedzieć, że nie mam pojęcia

jak mam to rozwinąć.

jakbym się rozpisała to już na dobre. 

dlatego chciałam zakończyć to na tamtym momencie.

oczywiście postaram się coś wymyślić.

*

imagin, tak mi się wydaje, trochę różni się od poprzednich, co?

mam nadzieję, że Wam się spodobał.:)

piszcie swoje opinie w komentarzach.:)

10+ komentarzy = next iamgine. xx

*

napisałam kolejnego twitlongera.

przeczytacie, to dowiecie się o co c'mon.:)

zachęcam do przeczytania.:) 

http://www.twitlonger.com/show/l8t9d3