#96 Harry PART~1~

tą część chciałabym zadedykować @OneHazzaWay <3

mam nadzieję, że Ci się spodoba <3

enjoy.♥

#96

Dotyk jego ciepłej skóry. Jego oddech, który czułam na swojej szyi. Słowa, które do mnie wypowiadał były przepełnione namiętnością i czułością. Troska, którą wkładał w każdy swój ruch. Wszystko było takie wyjątkowe nawet pod wpływem alkoholu dominującego w jego organizmie. Wszystko prysło już następnego dnia rano, gdy obudziłam się, a chłopaka nie było przy moim boku. Rozejrzałam się po pokoju i dostrzegłam tylko moje porozrzucane ubrania. Przetarłam zaspane oczy i wolnymi ruchami starałam się wygrzebać spod kołdry. Skrępowana nagością swojego ciała zwinnie zbierałam moje wczorajsze części garderoby. Założyłam wszystko na siebie i zeszłam po schodach na dół. W salonie spało wiele osób. Głównie chłopcy ze szkolnej reprezentacji i ich dziewczyny. Rozejrzałam się po przedpokoju i zorientowałam się, że nie jestem u siebie w domu. Przypomniała mi się wczorajsza impreza Eleanor. Miała urodziny, więc zaprosiła całą szkołę na domówkę. Usłyszałam szumy w kuchni. Bez wahania obrałam tamten kierunek. Mijając próg dostrzegłam skacowanego Louisa. Szukał wody i tabletek przeciwbólowych w kuchennych szafkach. Przez chwilę było mi go szkoda.

-Widziałeś gdzieś Harryego? – zapytałam nie tracąc czasu.

-Ja pierdole nie tak głośno. – Tomlinson chwycił się za głowę, a na jego twarzy zagościł grymas bólu.

-Przepraszam.

-Po co ty w ogóle go szukasz?

-Bo my… - już chciałam powiedzieć co wydarzyło się zeszłej nocy, ale szybko powstrzymałam się z kilku powodów. – Bo ja muszę z nim porozmawiać. Mam sprawę.

-O czym do cholery ty chcesz z nim rozmawiać? On nawet nie wie jak się nazywasz. Zrozum, że nie należysz do na. Nigdy nie będziesz [T.I]. – jego słowa zabolały. O tym zapomniałam dzięki tej nocy, jednak w tamtym momencie wróciło do mnie ze zdwojoną siłą. Przez te kilka godzin spędzonych z nim poczułam się inaczej. Wyjątkowo. Nie jak dziewczyna, która na każdym kroku jest wyśmiewana i poniżona, tylko jak ktoś ważny. Po słowach przyjaciela Stylesa wszystko runęło. Poczułam jak łzy pchają mi się do moich oczu. Nie chciałam jednak, aby Louis był świadkiem tego jak płaczę. Szybko wybiegłam na korytarz, a potem przed dom. Dopiero za drzwiami frontowymi dałam upust emocjom. Kiedy moje łzy spływały już swobodnie po moich policzkach ruszyłam w drogę powrotną do domu. Byłam tak roztargniona, że przez przypadek zahaczyłam o kogoś. Nie spojrzałam na tego osobnika. Po pierwsze mój obraz był rozmazany przez łzy, a pod drugie nie miałam odwagi. Czułam się jak niepotrzebny nikomu, pomięty i zdeptany śmieć. Znów byłam nikim.

*

Idąc przez szkolny korytarz czułam spojrzenia innych na sobie. W uszach dźwięczały mi słowa wypowiedziane przez każdego ucznia mojej szkoły aż do samej stołówki szkolnej. Udawałam, że nie słyszę ich. Starałam się to ignorować. Z każdym krokiem moje nogi co raz bardziej odmawiały mi posłuszeństwa. Na szczęście krótko po tym znalazłam się w miejscu, które obrałam sobie jako mój cel. Przystanęłam na chwilę. Zrobiło mi się słabo. Przymrużyłam na chwilę oczy, aby otrząsnąć się z tego co przed chwilą usłyszałam na swój temat. Po przeciągu kilkunastu sekund otworzyłam oczy i ruszyłam w stronę stolika przy, którym zawsze siadaliśmy z moimi przyjaciółmi. Gdy tylko ich zobaczyłam z mojego serca spadł ogromny kamień. Nareszcie widziałam ludzi, których nie muszę się obawiać i mogę im zaufać. Usiadłam na wolnym miejscu pomiędzy Niallem, a Zaynem. Siedząca naprzeciw Danielle uśmiechnęła się promiennie do mnie.

-Cześć wszystkim. – powiedziałam. Wszyscy przy naszym stoliku spojrzeli na mnie z pogodnymi wyrazami twarzy.

-No! Nareszcie jesteś! – Nialler objął mnie swoim ramieniem. Po chwili złożył pocałunek na moim policzku tak jak to miał zawsze w zwyczaju. – Już się martwiłem o ciebie.

-Wszyscy się martwiliśmy. Gdzie się podziewałaś? – zapytał Liam.

-Wiesz, bardzo ciężko jest się przedrzeć przez stado plotkujących sępów i piranii. – uśmiechnęłam się blado.

-Aż tak źle? – zapytał Zayn.

-Jest jeszcze gorzej. – schowałam twarz w dłonie i głośno wypuściłam powietrze z płuc. – Mam już tego

dość.

-Nie rozumiem dlaczego tak się ciebie uczepili. – odparła Perrie. – Nic im przecież nie zrobiłaś.

-Może i nie, ale ja jestem, jak oni to mówią, z tej niższej strefy. Mój tata nie ma tak wielu pieniędzy jak ich tatusiowie. – zakpiłam. – W ogóle to uważam, że wy też nie powinniście się ze mną zadawać. – Tylko szkodzę waszej reputacji. – powiedziałam łamiącym się głosem i po chwili z moich łez poleciały łzy.

-Nie mów tak! Nikomu nie szkodzisz. – powiedział Niall przytulając mnie do niego.

-Jesteś naszą przyjaciółką. Kochamy cię bez względu na to ile masz pieniędzy. – odparła Danielle.

-Dla nas mogłabyś mieszkać w najgorszej ruderze i chodzić w workach papierowych. – dodała Perrie.

-Nie przejmuj się nimi, bo to idioci. Mają nie tędy w głowach. – Horan ucałował czubek mojej głowy. Byłam psychicznie wykończona wszystkim, jednak ich słowa były dla mnie warte bardzo wiele. Sprawili mi tym radość, mimo że tego nie okazałam zewnętrznie. Cieszyłam się, że mam przy sobie Dan, Liama, Pezz, Zayna i Nialla. Odkleiłam się od torsu Irlandczyka i otarłam łzy z moich policzków.

-Masz. Zjedz coś. – Payne podsunął mi pod nos tackę z sałatką grecką. – Wiem, że ją lubisz. Wziąłem ją specjalnie dla ciebie.

-Dziękuję. – wyszeptałam, jednak on zdołał to usłyszeć. Uśmiechnął się do mnie. Był człowiekiem o wielkim sercu. Pomaganie komuś i sprawianie radości innym osobą było priorytetem Liama. Plastikowym widelcem zaczęłam dzióbać w sałatce.

-Patrzcie kto idzie. – powiedziała nagle Dan. Cała nasza piątka automatycznie podniosła wzrok do góry. -  Wielmożny pan Styles ze swoją świtą frajerów. – nie odwracałam się. Nie chciałam widzieć jego twarzy już do końca życia. Moi przyjaciele nie wiedzieli co wydarzyło się podczas sobotniej imprezy. Wolałabym, żeby tak pozostało.

-Oj [T.I]. – zostałam zmuszona do popatrzenia w bok kiedy to przechodzili obok naszego stolika. Zobaczyłam najbardziej pustą dziewczynę z naszej szkoły, czyli Ashley. -  Po co ty jesz te warzywa. I tak zostaniesz w swojej nędznej, grubej posturze. – powiedziała, a następnie zachichotała wraz ze swoją przyjaciółeczką Meg.

-Co to za sweter? – poczułam jak ktoś szarpał mnie za materiał mojego ubrania. Tym razem spojrzałam za siebie. Moim oczom rzuciła się Caroline, kolejna szkolna diva. – Pożyczyłaś od babci? – spojrzałam na Nialla, który mówił bezgłośnie ‘nie przejmuj się’.

-Dacie jej spokój? – warknął nagle Zayn. – Jaki jest wasz problem?

-Uspokój się Malik. – zarządziła Ashley. – Twoja reputacja wisi na włosku.

-Twoja już uleciała. – dziewczyna nie zrozumiała jego aluzji. – Kiedy wstrzyknęłaś sobie pierwszy botoks.  – wszyscy przy moim stoliku zaśmiali się. Oprócz mnie. Nie było mi do śmiechu.

-No proszę, jaki wyszczekany. – na twarzy Brown widać było wściekłość. -  W sumie to dobrze, że ty przyjaźnisz się z tą tandeciarą. Ona idiotka, ty idiota. Coś niezwykłego.

-Skończ już. – usłyszałam nagle ten głos z chrypą. Podniosłam wzrok i spojrzałam na Harryego. – Zejdź już z niej. – ponownie powiedział, ale tym razem znacznie groźniejszym tonem. Chłopak odszedł do stolika, jego przyjaciele również. Dziewczyny dalej stały w osłupieniu. Nie mogły uwierzyć, że Styles stanął w mojej obronie. Ja z moimi przyjaciółmi też byliśmy w dość mocnym szoku. W końcu odeszły. Dalej nie mogąc w to uwierzyć bezmyślnie dzióbałam w sałacie. Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć.

*

-No to na co masz ochotę? Idziemy do kina czy do mnie? – zapytał Blondyn kiedy byliśmy już po lekcjach. – Podpowiem tyle, że moja mama upiekła twoje ulubione ciasto i przy odrobinie szczęścia Greg jeszcze nie zdążył się z nim uporać. – uśmiechnął się. – To jak?

-Zachęciłeś mnie tym ciastem. – zaśmiałam się. Horan chyba jako jedna z nielicznych osób potrafił poprawić mi humor bez względu na sytuacje. Był moim najlepszym przyjacielem. To z nim miałam najlepszy kontakt.

Szybkim krokiem ruszyliśmy na przystanek autobusowy. Ze szkoły do domu Nialla był spory kawałek drogi, a nam nie chciało się iść. W przeciągu piętnastu minut byliśmy już we wnętrzu dość sporej posiadłości. Nialler jak zawsze powiedział, że mam się czuć jak u siebie. Posłuchałam go i rozłożyłam się na kanapie w salonie. Nikogo nie było w domu, więc mogłam swobodnie się poruszać po pomieszczeniach. Włączyłam telewizor. Wybrałam z domowej wypożyczalni film, który prawie za każdym razem oglądamy gdy u niego jestem. Horan przyniósł na tacce dwie szklanki soku pomarańczowego i dwa kawałki szarlotki. Maura była mistrzynią w pieczeniu ciast. W jej wykonaniu najlepsza była właśnie szarlotka. Dodawała ona zawsze swój tajemniczy składnik, który tak uszczęśliwiał podniebienia innych. Zajadając się ciastem oglądaliśmy ‘Kac Vegas’. Co chwilę wybuchaliśmy niepohamowanym śmiechem pomimo że znaliśmy już każdą kwestie na pamięć. Po pewnym czasie usłyszeliśmy dźwięk dzwonka, który rozszedł się po całym domu. Popatrzyliśmy się po sobie, aż w końcu Irlandczyk ruszył, żeby otworzyć. Salon był zaraz koło holu, więc doskonale wszystko słyszałam.

-Jest u ciebie [T.I]? – na sam dźwięk jego głosu przechodził mnie dreszcz.

-Jest. – odparł niepewnie Nialler. – Ale skąd ty… - nie zdążył powiedzieć, bo Harry bez pytania wyminął go i wszedł do salonu.

-Możemy porozmawiać? – zwrócił się do mnie.

-To ja was na chwilę zostawię. – odparł zszokowany Blondyn i wszedł do kuchni. Nic nie mówiłam. Tylko patrzyłam na niego.

-W pierwszej kolejności chciałbym przeprosić cię za zachowanie dziewczyn na stołówce. Podejrzewam jak musisz się czuć. – nie wierzyłam. Sam Harry Styles przepraszał mnie za jego głupie koleżanki. Chłopak zbliżył się do mnie. Przysiadł na kanapie i spojrzał prosto w moje oczy. Poczułam dreszcz na swoim ciele. – Wiesz, że nikt nie może się dowiedzieć? – powiedział bardzie stwierdzając niż pytając.

-Co?

-Po prostu zapomnij o tamtej nocy. To była pomyłka...

no to mamy pierwszą część! :D

będzie chyba jeszcze jedna, ale nie jestem pewna. :3

tak wgl to chciałam Wam zakomunikować, że najprawdopodobniej po tym imaginie będzie jednoczęściowy imagin z Niallem. mam na niego pomysł i wolę napisać go teraz i potem mieć spokój.

jak zapomnę to będę się obwiniać.:3

wiem że kochacie Niallera, więc wiem też że mi wybaczycie.:D

*

sprawa numer 2

zmieniłam odrobinę wygląd bloga.

na taki trochę bardziej wiosenny.

podoba się Wam? :)

*

sprawa nr 3

napisałam twitlongera.

dotyczy on głównie nas (Directioners) i 1D.

http://www.twitlonger.com/show/n_1rjh39v

przeczytajcie, a dowiecie się o co chodzi.:)

*

sprawa nr 4

dodałam po lewej stronie guziczek ( google +)

jeśli podoba Wam się mój blog to kliknijcie na niego.:)

to będzie wiele dla mnie znaczyło.:)

*

SPÓŹNIONE HAPPY EASTER!  :3

*

wgl to mam nadzieję, że ta część się spodobała.:)

piszcie swoje opinie poniżej.:)

10+ komentarzy = next part.

*

DZIĘKUJĘ ZA 26 KOMENTARZY POD OSTATNIM POSTEM *___*