live while we're young: #101 Niall PART~2~

#101

Dałem klapę. Żałowałem wtedy, że jestem sławny. Było mi przykro, bo przyczyniłem się do zniszczenia ślubu Denise i Grega.

Rozglądałem się po małej salce w której tańczyli weselnicy. Na twarzy widniał sztuczny uśmiech. Nie potrafiłem się normalnie uśmiechnąć. Zbyt bardzo przytłaczała mnie myśl o tym, że jestem niszczycielem

czyjegoś szczęścia. Przypominając sobie wyraz twarzy mojego brata towarzyszący mu kiedy zatrzymałem się przy grupce fanów w moich oczach zbierały się łzy. Wtedy natychmiastowo podnosiłem do ust kieliszek i upijałem łyk szampana. Bardzo mało brakowało, żebym nie rozpłakał się. Potrzebowałem towarzystwa, aby spróbować zapomnieć o nie miłym wspomnieniu. Ponownie rozejrzałem się po sali. Szukałem kogoś z mojego pokolenia. Nie wystarczyłaby mi do rozmowy moja babcia, która i tak świetnie bawiła się tańcząc z

ojcem Denise. Greg zajęty był wolnym kołysaniem się ze swoją żoną. Moje oczy namierzały już wtedy tylko jednej i ostatniej osoby, mianowicie [T.I]. Uważnie przeczesywałem wzrokiem tłum, ale nigdzie nie mogłem znaleźć dziewczyny. Po pewnym czasie dostrzegłem ją tańczącą z moim tatą. Co chwilę śmiała się. Wyglądała uroczo wybuchając śmiechem. Kąciki moich ust delikatnie uniosły się ku górze na myśl, że tak dobrze dogaduje się z moją rodziną. Mogło się to przecież kiedyś przydać. Z zamyślenia na temat przyszłości wytrąciło mnie ciche pukanie w szkło. Odwróciłem głowę w kierunku okna i dostrzegłem grupkę nastoletnich dziewczyn. Uśmiechały się. Jedna nawet zemdlała.

~Fanki. – pomyślałem. Przez grubą płytę szkła mogłem usłyszeć jak mnie wołają i krzyczą jak to bardzo mnie kochają. Wtedy nie potrafiłem już wytrzymać. Odstawiłem kieliszek na najbliższym stoliku i szybkim krokiem ruszyłem w stronę holu. Za cel obrałem toaletę. W mgnieniu oka znalazłem się tam i przekręciłem klucz w zamku. Usiadłem na klapie od ubikacji. Schowałem twarz w dłonie. Dałem upust emocjom. Kłębiłem je w sobie cały wieczór. Nie mogłem dłużej udawać. Łzy bezwładnie spływały po moich policzkach, jedna po drugiej. Były w tamtym momencie jak potok, który ciągle cały czas płynął w szybkim tempie. Przez cały ten czas nie sprawdzałem ile czasu tam przesiedziałem. Całkowicie straciłem rachubę czasu. Mijały minuty, a ja dalej siedziałem sam, blokując łazienkę i użalając się nad sobą. W końcu jednak usłyszałem ciche pukanie. Błyskawicznie podszedłem do lustra i otarłem twarz ze słonych kropel. Pukanie znów rozległo się po pomieszczeniu, tym razem połączone było z cichym szeptem.

-Niall, jesteś tam? – dziewczęcy głos przedarł się przez drewniane drzwi i trafił do moich uszu. Wziąłem głęboki oddech i przekręciłem klucz. Po chwili drzwi otworzyły się. Do pomieszczenia weszła [T.I] z szerokim uśmiechem na twarzy. Dobrze się bawiła i niczym nie przejmowała. – Dlaczego tutaj siedzisz? Chodź potańczyć. Twoja mam pytała o ciebie.

-Możesz zamknąć? – zapytałem grzecznie wskazując na drewniany prostokąt. Dziewczyna przystała na moją prośbę i już po chwili w pomieszczeniu było o wiele ciszej niż wcześniej.

-Coś się stało? – zadała pytanie z nutką troski w głosie. Znów zająłem miejsce na klapie od toalety. Przyklęknęła przede mną, a spojrzałem jej prosto w oczy. Być może mogła dostrzec, że kumuluje się we mnie ból i znienawidzenie do własnej osoby. – Płakałeś? O co chodzi? – pytała już widocznie zmartwiona. Po moim policzku znów zaczęły spływać łzy. [T.I] otarła je wierzchem swojej dłoni, przysparzając mnie tym samym o ciepły impuls w ciele. – Ey no. Nie płacz mi tutaj teraz.

-Oni mnie znienawidzą. – wyszeptałem cicho.

-Kto cię znienawidzi?

-Wszyscy. – odparłem podnosząc się na równe nogi. Zacząłem krążyć po pomieszczeniu, jak sęp oczekujący swojej zdobyczy. – Greg, Denise, moja rodzina, nowa rodzina mojego brata… Ty. – odwróciłem wzrok od niej.

-Co ty opowiadasz? Dlaczego mielibyśmy cię znienawidzić?

-Zepsułem najważniejszy dzień w życiu mojego brata. Przez sławę. Przez to kim jestem. – schowałem twarz w dłonie, bo czułem nadchodzącą nową falę łez. Poczułem jak drobne i ciepłe ramiona otaczają moja sylwetkę. Wtuliłem się bezradny w ciało [T.I]. Nie miałem sił udawać, że jest dobrze.

-Nie mów tak. – mówiła, zaczynając głaskać mnie po głowie. – Niczego nie zepsułeś. Nie możesz się obwiniać. To nie ty ich tu sprowadziłeś.

-Ale moja osoba ich zwabiła. – wypowiedziałem głosem tłumionym przez ramiona dziewczyny.

-Nie myśl tak o tym. Greg, ani Denise nie są źli. Wszyscy przewidywali, że tak to się może potoczyć, ale nikt nie ma o to pretensji. – powiedziała i ujęła moją dłoń. – A teraz chodź. Idziemy się napić. – uśmiechnęła się do mnie i zaczęła ciągnąć w kierunku wyjścia.

Minęło kolejne kilkadziesiąt minut wesela. Żaden z gości nie tracił sił. Każdy tańczył lub pił. Ja wraz z [T.I] siedzieliśmy przy stole z już prawie pustą butelką szampana, opowiadając sobie ciekawe historie na temat naszych rodzin. Wiele sytuacji doprowadzało mnie do śmiechu. Tak samo jak ją. Dzięki niej w pewnym stopniu udało mi się zapomnieć o poczuciu winy. Nie czułem już takiego ciężaru na barkach. W pewnym momencie podeszła do nas mała dziewczynka w biało-różowej sukience i w warkoczykach na drobnej główce. Szturchnęła nas w ramiona, a my od razu zbliżyliśmy się do niej, aby usłyszeć co ma nam do powiedzenia.

-Zatańczysz ze mną? – zapytała nieśmiało. [T.I] uśmiechnęła się zachęcająco do mnie, a ja już po chwili prowadziłem młodą damę na parkiet. Dziewczynka prowadziła mnie w swoim tańcu i cały czas się uśmiechając mocno ściskała moją dłoń. W pewnym momencie przejąłem kontrolę nad naszym tańcem i podniosłem ją na ręce. Tym razem to ja wyznaczyłem swoje kroki, a mała jedynie głośno się śmiała. Od czasu do czasu spoglądałem w stronę [T.I]. Ona z zachwytem w oczach przyglądała się nam. Uśmiechnąłem się do niej co spowodowało odwzajemnienie przez nią mojej mimiki.

-Wybaczyłabyś mi gdybym poprosił tamtą dziewczynę do tańca? – zapytałem odstawiając moją partnerkę na podłogę.

-Nie. – zaśmiała się.

-Ale wiedz, że takiej tancerki jak ty to nigdy nie znajdę. – dziewczynka jedynie zarumieniła się delikatnie i pognała z uśmiechem w stronę grupki bawiących się dzieci. Wyprostowałem się i odwróciłem w stronę mojego stolika. Wolno zacząłem zmniejszać dystans pomiędzy mną, a [T.I]. Cały czas w nią wpatrzony nie zauważyłem jak mój o wiele młodszy kuzyn wyprzedził mnie. Podszedł do niej i zaproponował taniec. Dziewczyna nie chcąc odmawiać trzynastolatkowi ruszyła w kierunku parkietu. Mark objął ją w talii, tak jak

robi się podczas zwykłego tańca i zaczął kołysać ich dwójką. Z kpiącym wyrazem twarzy przyglądałem się jak młody nieudolnie próbował poderwać dziewczynę. W pewnym momencie zobaczyłem jak dłonie kuzyna zjeżdżają na pośladki [T.I]. Otworzyłem szerzej oczy, bo nie przypuszczałem, że taki smarkacz ma na tyle odwagi, żeby to zrobić. Ona natychmiastowo umieściła dłonie chłopca na odpowiednim miejscu. Pokręciłem głową z dezaprobatą i ruszyłem w ich kierunku, aby uwolnić ją z rąk ‘oprawcy’

-Odbijamy. – powiedziałem na co odwróciła się moim kierunku. Wysłała mi dziękujące spojrzenie.

-No weź, stary. Prawie była moja. – Mark puścił dziewczynę i oddalił się od nas.

-Nie wątpię. – krzyknąłem za nim. – Mogę panią prosić?

-Z przyjemnością. – uraczyła mnie swoim pięknym uśmiechem. Tym razem to ja umieściłem dłonie na jej talii. Prowadziłem ją w tańcu tak jak należało. Bez deptania, bez zbędnych skomplikowanych ruchów. Owinęła swoje dłonie dookoła mojej szyi i uśmiechnęła się szerzej. - Oh, jak to miło tańczyć z kimś swoich rozmiarów. – zaśmiałem się. Miała rację. Przy mnie przynajmniej nie nabawiłaby się skoliozy. – Poza tym chciałam ci podziękować. – powiedziała nagle.

-Za co? – zapytałem zdziwiony.

-Gdyby nie ty musiałabym tańczyć z małym terrorystą-zboczeńcem. – pomachała w pewnym momencie. Odwróciłem na chwile głowę i dostrzegłem, że gest kierowany był właśnie do Marka, który z naburmuszoną miną stał i wpatrywał się w nas. – Jak mogę ci się odwdzięczyć?

-Umów się ze mną. – odparłem spoglądając w jej oczy. – Na kawę, jak na razie.

-Kuszące. – zaśmiała się. – Kiedy miałoby to nastąpić?

-Jutro po południu.

-Dasz radę wstać?

-Dla ciebie się postaram. – odparłem pewnie i zostałem nagrodzony za to buziakiem w policzek.