#100 Niall PART~1~

#100!

Ślub. Najważniejsze wydarzenie w życiu każdego człowieka. Zawsze mają być to niezapomniane chwile, spędzone z ukochaną lub ukochanym. Ma to być coś niezwykłego, niepowtarzalnego i niecodziennego. To jeden dzień w życiu. Najważniejszy dla każdego. Powinien być przepełniony uczuciem, miłością, czułością. Wszystko musi odbyć się bez komplikacji. Ma być idealnie. Greg od dłuższego czasu bardzo przeżywał swoje małżeństwo z Denise. Traktował ją jak swoją królową. Nie chciał niczego spieprzyć. Już od początku chciał być przykładnym mężem. Pragnął pokazać swojej ukochanej, że jest on wart tej gry. Mój brat niecały miesiąc przed ślubem przyjechał do mojego domu w Londynie. Poprosił mnie, abym został jego świadkiem. Ze łzami w oczach zgodziłem się. Zawsze chciałem świadkować komuś na ślubie. Pełnienie tej funkcji dla Grega to był dla mnie zaszczyt. Przez cały ten czas chodziłem z dumnie podniesioną głową. Wiedziałem, że zaraz po panu młodym będę pełnił najważniejszą męska fuchę tego wieczoru. Chłopaki naśmiewali się ze mnie, żeby nie rozsadziło mnie przypadkiem. Mówili też, żebym uważał bo zamienię się w pawia. Patrzyłem wtedy na nich pogardliwie. Nie wiedzieli co to znaczy. Dla każdego Irlandczyka było to coś wielkiego i

niezwykłego. To wielkie wyzwanie, ale miałem pewność że mu sprostam. W dzień w którym dowiedziałem się o uroczystości kupiłem garnitur i odpowiednie buty. W wyborze pomogła mi dziewczyna Daddyego. Znała się ona znakomicie na takich rzeczach, bo nie jednokrotnie wyprawiała Liama na różne gale i bankiety. Wiedziała więc co robi. Dwa dni przed weselem wsiadłem w samolot i przyleciałem prosto do mojego rodzinnego Mullingaru. Czułem się wspaniale mogąc znów poczuć to dobrze znane mi irlandzkie powietrze. Uśmiech prawie w ogóle nie schodził mi z twarzy. Królował on. Nie potrafiłem zrzucać go z piedestału. Przekraczając próg domu zostałem przywitany uściskami mojej mamy. Po chwili jej czułości powitałem mojego ojca i brata, a zaraz potem jego ciężarną narzeczoną. Wyglądała cudownie. Ciąża jej służyła. Miałem ochotę krzyczeć z radości. Wszystko układało się znakomicie. Sama świadomość, że jestem w swojej ojczyźnie napawała mnie euforią. Do zestawu dochodziła rodzina w komplecie. Świat mógł się dla mnie zatrzymać. Nie istnieć. Miałem wszystko co mogłem sobie wymarzyć. Domowe jedzenie, rodzinne ciepło i spokój. Niestety do czasu.

*

-Denise, przepraszam, że ci przeszkadzam, ale czy mogłabyś… - mówiłem wchodząc do pokoju Grega i Denise. – No, no, no. Szwagierko, twoja sukienka jest powalająca. Jeszcze ty do kompletu. – uśmiechnąłem się do kobiety. Wyglądała naprawdę niesamowicie. Jej półdługie blond włosy spięte były w luźny kok. Na głowie już spoczywał biały welon, który mój brat miał za zadanie odsłonić.

-W czym mogę ci pomóc? – zapytała  z uśmiechem na twarzy. Otrząsnąłem się i przypomniałem sobie po co w ogóle przyszedłem do ich pokoju.

-Pomogłabyś mi zawiązać ten krawat? Rodzice gdzieś zniknęli, a Grega wole nawet nie pytać.

-Ty się nie ruszaj!  - usłyszałem nagle obcy mi kobiecy głos. Odwróciłem głową w stronę łazienki i dostrzegłem w nich dziewczynę. Piękną dziewczynę. Ubrana była w rubinową sukienkę, która pasował

akurat pod kolor mojego krawatu.  – Masz się oszczędzać Denise. Ja to zrobię. – podeszła do mnie i przystąpiła do wiązania węzła z materiału. Patrzyłem to na jej skupioną twarz, to na jej ręce, które płynnie wykonywały swoją powinność. – Nie za mocno? – usłyszałem nagle z jej ust. Byłem zbyt oszołomiony, żeby odpowiedzieć. W ramach odpowiedzi tylko pokiwałem głową, że nie. Po chwili mój krawat był już idealnie ułożony. Cały czas patrząc na twarz dziewczyny dostrzegłem nieznaczny uśmiech. Wtedy po raz pierwszy spojrzała w moje oczy. Bez bicia mogę przysiąc, że utonąłem. Tak o! Bez żadnego problemu zatopiłem się w jej zielonych tęczówkach. Nieznajoma odsunęła się ode mnie i odwróciła się w stronę pani młodej. – Myślisz, że dobrze zawiązane?

-Na pewno. Potrafisz zdziałać cuda z tym ustrojstwem. – Blondynka zaśmiała się, a ja cały czas stałem jak zaklęty i wpatrywałem się w dziewczynę. – A tak swoją drogą, Niall. – zwróciła się do mnie, więc od razu przeniosłem na nią swoje spojrzenie. –To jest [T.I], moja przyjaciółka i świadek. [T.I] to jest Niall, brat Grega. – dziewczyna o której było mowa odwróciła głowę w moją stronę i uśmiechnęła się szeroko. Wyciągnęła rękę w moją stronę, a ja niemal od razu ją uścisnąłem.

-Miło cię poznać. Greg nie mógł się ciebie nachwalić. – odparła nagle.

-Mi również jest miło. I uważam, że jak zwykle mój kochany braciszek trochę podkoloryzował swoje opowieści.  – zamyśliłem się chwilę. – Ale o tobie nic mi nie wspomniał. Jak mogliście do tego dopuścić, szwagierko?

-Tak rzadko do nas dzwoniłeś, że nie było kiedy. – odparła nie mogąc powstrzymać się od śmiechu.

-Bardzo śmieszne. – zakpiłem.

-Wszyscy gotowi? Trzeba już jechać!  - usłyszeliśmy nagle krzyki z dołu. Jak na komendę wszyscy ruszyli na dół. Zgarnąłem jeszcze z wieszaka moją marynarkę i poszedłem w stronę schodów. Schodząc powoli dostrzegłem, pomagającą mojej mamie, [T.I]. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Jej uroda oczarowała mnie. Dodatkowo pewność siebie dziewczyny zaimponowała mi. Nasze spotkanie to była pierwsza i ostatnia miła chwila tamtego dnia. Wszystko potem zaczęło się psuć. Spokój został zakłócony.

*

Miałem ogromną trudność, aby przedrzeć się przez wąską uliczkę prowadzącą do kościoła. Mój samochód był szeroki, a drugim powodem był ogromny tłok otaczający nas z każdej strony. Fani. Wszędzie widziałem nastolatki ubrane w bluzy z twarzami chłopaków i moją. Przez chwilę poczułem zawód. Potem czułem już tylko poczucie winy. Spojrzałem niepewnie na twarz mojego brata. Nie miałem pojęcia jak on mógł zachowywać spokój w takich chwilach. Podziwiałem go za to. Ja nie mógłbym tak siedzieć i patrzeć jak ktoś w pewien sposób niszczy najważniejszy dzień  w moim życiu. Po kilku chwilach udało nam się zajechać pod budynek kościoła. Czekał tam już na nas przygotowany Paul. Przywitałem się z nim i wspólnie wdaliśmy się w dalsze zmagania z tłumem. Zrezygnowany zatrzymałem się przy grupce rozwrzeszczanych dziewczyn i złożyłem autografy na kilku kartkach papieru, licząc na to, że to rozproszy je i wrócą do domu. Głupi. One chciały więcej. Zatrzymywały mnie do zrobienia wspólnego zdjęcia. Nie miałem serca im odmówić, pomimo iż wiedziałem, że w ten sposób niszczę też wesele Grega. Smutek ogarnął mnie całego. Co chwilę widziałem zawiedzione twarze mojej rodziny. Dałem klapę. Żałowałem wtedy, że jestem sławny. Było mi przykro, bo przyczyniłem się do zniszczenia ślubu Denise i Grega...

woo-hoo!

to mój 100 imagin! :D

ale hardcore.:3

cieszę się jak głupia.:)

*

wgl to wracając do imaginu to jest tak jak obiecywałam.

imagin z Niallerem.

planowałam jedną część, a wynikły dwie.:3 

ups...:D

mam nadzieję, że mi wybaczycie.;)

*

piszcie jak Wam się podobała ta część.:)

piszcie swoje opinie poniżej.:)

10+ komentarzy = next part.:)

*

przepraszam za błędy.:3

love ya. xx