live while we're young: #41 Niall PART~1~

#41

Pierwiastki, reakcje chemiczne, reagenty, substraty. Co to w ogóle jest?! Chemia nigdy nie będzie dla mnie pojęta. Próbuję, ale się nie da. Nie potrafię tego zrozumieć. Nauczyciel co raz bardziej na nas naciskał i kazał nam się przykładać. Na każdej lekcji dostawałam złą ocenę. Nie do wytrzymania. W szczególności dla moich rodziców, którzy dodatkowo zagrozili mi, że jeżeli nie poprawię ocen moje życie towarzyskie zostanie zawieszone, a co za tym szło? Koniec randek z Garym. Jedynym wyjściem były korki z chemii, ale kto normalny pomoże mi w tym idiotycznym przedmiocie?! Byłam załamana.

Siedziałam na lekcji chemii i oczekiwałam jej końca. O dziwo pan Fraux nie odpytywał mnie, ani nie kazał mi iść do tablicy co zakończyłoby się na pewno pałą w dzienniku. Kiedy tylko zadzwonił dzwonek uradowana wstałam i zabrałam torbę, poprzednio pakując do niej książki. Miałam zamiar wyjść kiedy usłyszałam głos nauczyciela:

-[T.I] zostań na chwilkę. – powiedział, a ja zamknęłam drzwi do klasy.

-Słucham panie profesorze. Coś się stało?

-Jestem bardzo zaniepokojony twoimi ocenami, a dodatkowo sprawiasz wrażenie, że nie zamierzasz ich poprawić.

-Ale proszę pana ja tego nie potrafię. Za trudne jak dla mnie.

-Uwierz mi jesteś w stanie nauczyć się tego z odrobiną pomocy kogoś kto to potrafi.

-Nie znam takiego desperata. – zakpiłam.

-Na szczęście ja znam i jeszcze dzisiaj udzieli ci pierwszych korepetycji.

-Kto to jest?

-Niall Horan. To miły chłopak lubiący chemię.

-Tak wiem. Znam go.

-No widzisz. Tym lepiej dla ciebie. Niall zgodził się pomóc tobie w nauce. – staruszek uśmiechnął się.

-To wszystko? – zapytałam zdenerwowana, chociaż nie pokazałam tego.

-Tak, możesz iść na przerwę.

Wszystko się we mnie gotowało. Nie dość, że muszę poświęcać swój wolny czas po szkole na coś czego nienawidzę, a do tego miał mnie uczyć ktoś kogo szczerze nie znoszę, pomimo że był kumplem Garyego. Gdy tylko wyszłam z klasy zaczęłam przeczesywać wzrokiem tłum, szukając moich przyjaciół. Nie widziałam ich nigdzie, więc postanowiłam zanieść do szafki niepotrzebne już książki. Podchodząc do metalowego mebla dostrzegłam opierającego się o moją szafkę Blondyna. Przewróciłam oczami i podeszłam do niego.

-Przepraszam możesz się odsunąć? – zapytałam kąśliwie.

-Jasne. – uśmiechnął się. – No to co, dzisiaj uczymy się u mnie czy u ciebie?

Spojrzałam na niego morderczym wzrokiem i od niechcenia powiedziałam:

-Obojętne.

-Słuchaj, dla mnie to nie jest obojętne. Wiem, że nie lubisz mnie, ale chcę ci tylko pomóc. – powiedział podwyższając przy tym ton.

-Dobrze spokojnie. To przyjdę do ciebie. Okey?

-Dobrze. Znasz mój adres? – pokiwałam głową twierdząco. – Więc do zobaczenia po lekcjach. – odszedł.

Wsadziłam książki do szafki poczułam czyjeś dłonie na biodrach. Odwróciłam się do osobnika i dostrzegłam Garyego- mojego chłopaka. Złączył nasze usta w pocałunku. Czułam się tak jakby całowała kostkę lodu. Jego wiecznie zimne usta pieściły moje. Nie lubiłam tego uczucia, ale nie mogłam mu tego powiedzieć. Bałam się jego reakcji. Był nieprzewidywalny i porywczy.

-To co dzisiaj robimy? Powtarzamy wczorajszy wieczór? – spojrzał na mnie, według niego, „czarującym” wzrokiem.

-Bardzo bym chciała, ale dzisiaj nie mogę.

-A co jest ważniejszego ode mnie? – zaskoczyłam go, a on znów był tylko zapatrzony w siebie. Gary już taki był. Nie widział nikogo oprócz siebie, jego kolekcji butów i sportowego auta.

-Mam korki z chemii. Wiesz jak mi idzie z tego debilnego przedmiotu. Musze poprawić oceny inaczej nie będziemy mogli się spotykać.

-A tego bym nie przeżył. – złożył lodowaty pocałunek na moim policzku i odszedł, uprzednio żegnając się ze mną.

Godzinę po lekcjach stawiłam się w domu państwa Horan. Drzwi otworzyła mi Maura- mama Nialla.

-Dzień dobry. – przywitałam się. – Czy zastałam pani syna?

-Tak, tak. Jest na górze. Wejdź do środka. – była miła, polubiłam ją. – Niall! Masz gościa!

Po chwili na dole zjawił się Blondyn ubrany w luźny dres.

-Cześć [T.I]. Wejdź do góry. – przepuścił mnie na schodach, abym to ja weszła pierwsza. – No to co, zaczynamy.

-Nie mamy innego wyboru. – powiedziałam i chłopak zaczął mi tłumaczyć wszystko od podstaw. O dziwo potrafił mi o wiele lepiej wytłumaczyć niektóre rzeczy niż profesor Fraux. Nie był taki jak mi się naprawdę wydawało. Był zupełnym tego przeciwieństwem. Stwarzał obraz miłego, czułego, zabawnego i opiekuńczego chłopaka. Potrafił wyczuć kiedy już miałam dość i wtedy robiliśmy przerwy, podczas których dużo rozmawialiśmy i śmialiśmy się. Z biegiem dwóch tygodni dostawałam co raz to lepsze oceny z chemii. Byłam z tego dumna tak samo jak poczciwy pan Fraux. Zbliżał się najważniejszy test z owego przedmiotu. Chciałam poćwiczyć i mieć dobrą ocenę na semestr. Umówiliśmy się z Niallem, że tym razem on przyjdzie do mnie i powtórzy ze mną cały dotychczasowy materiał. Rodzice wyszli do znajomych więc mieliśmy cały salon dla siebie. Była sobota. Chciałam, żeby było mi wygodnie, dlatego ubrałam się w szare dresowe spodnie i białą koszulkę. Włosy spięłam w luźnego koka i oczekiwałam na przybycie mojego korepetytora. Horan stawił się w moim domu punktualnie o pierwszej po południu. Przywitałam chłopaka uściskiem i zaprosiłam go do salonu.

-Rozgość się. – posłałam mu przelotny uśmiech i ruszyłam w stronę kuchni, aby przynieść jakieś napoje. Z pomieszczenia w którym się znajdowałam widziałam wszystko co działo się w salonie. Niall spokojnym krokiem przemierzał cały pokój. Rozglądał się na prawo i lewo. Wyglądało to tak jakby zwiedzał. Pomału podeszłam do niego, a kiedy się odwrócił wręczyłam mu szklankę z sokiem.

-Dzięki. Nie mówiłaś, że potrafisz grać. – powiedział wskazując na gitarę w rogu pokoju.

-No bo nie potrafię. – sprostowałam. – Ale chciałabym kiedyś coś zagrać, tylko nie ma mnie kto nauczyć. W mojej rodzinie tylko dziadek potrafił grać, a po jego śmierci straciłam nadzieję na jakąkolwiek melodię zagraną przeze mnie. – widocznie posmutniałam. Nialler zastanawiał się jeszcze chwile nad czymś.

-Ja mogę cię nauczyć. – odparł nagle. Uniosłam głowę ku górze by móc spojrzeć na twarz Blondyna.

-Naprawdę? – zapytałam niedowierzając.

-Mówię poważnie. To proste.– podałam mu ową gitarę i usiedliśmy na kanapie. Początkowo pokazywał mi chwyty i jak zagrać najprostszą melodię. Wydawało mi się nawet, że to jest proste. Poprosiłam go, aby podał mi instrument. Próbowałam grać. Oczywiście nie wychodziło mi kompletnie nic.

-Jestem nieudacznikiem. – powiedziałam cicho.

-Wcale nie jesteś. Daj pokaże ci. – chłopak objął mnie ramieniem. Jedną ręką trzymał gryf gitary, a drugą delikatnie ujął moją dłoń. Poczułam przyjemny dreszcz, który przeszył całe moje ciało. Wspólne granie wychodziło nam, a to bardzo poprawiło mi nastrój. Uświadomiłam sobie, że przy czyjejś pomocy można naprawdę dużo zdziałać.

-Niall, ja gram. – ucieszyłam się. Szeroki uśmiech zawitał na mojej twarzy. Oderwałam wzrok od strun gitary i przeniosłam go na Irlandczyka. Blondyn w tym samym czasie popatrzył się na mnie. Nasze spojrzenia się spotkały, a ja utonęłam w jego błękitnej głębi. Jego oczy prowokowały mnie tylko do jednego. Do zasmakowania ust chłopaka. Po chwili Niall przybliżył się do mnie...