#121 Harry PART~7~

#121

*

Z każdym nowym dniem dystans pomiędzy nimi zmniejszał się. Dziewczyna co raz bardziej pozwalała Stylesowi zbliżać się do niej. Nie wykonywała pochopnych czynności, ponieważ uczyła się jak na nowo ufać człowiekowi płci przeciwnej do niej. On natomiast starał się nie wykonywać zbyt gwałtownych posunięć. Wiedział doskonale, że zaszedł już daleko i teraz musi naprawdę uważać, aby nie stracić tego na co pracował tyle czasu. Próbował na nowo być tym, któremu należy się bezgraniczne zaufanie z jej strony. Chciał, żeby ona wiedziała o tym, że może na nim polegać i że nigdy nie mógłby jej skrzywdzić, ani zmusić do rzeczy, której ona sobie nie życzy. Przez cały ten czas dawał jej pełną kontrolę nad sytuacją. Lato minęło

szybko. Czerwiec, lipiec i sierpień przeleciały niczym z bicza strzelił. Rozpoczął się wrzesień. Co raz częściej słychać było strzały oddawane z daleka. Kilka razy ogłaszano alarmy przeciwlotnicze i zmuszano pacjentów szpitala chować się do schronu w piwnicach. Z każdym świtem jednak wracali do swoich poprzednich sal w szpitalnych murach. Harry w takich sytuacjach bardzo pomagał dziewczynie. Ostrzegał kiedy widział wyższy schodek, informował ją kiedy sufit był nisko. Był przez cały czas jej prawą rękę pomimo, że ani razu nie ośmielił się jej dotknąć. Ona widziała jego starania. Starała się uśmiechać do niego pogodnie dając mu nadzieję, że wkrótce będzie dokładnie tak samo jak wcześniej. Doceniała, że nie próbuje jej w jakikolwiek sposób popędzać. Cieszyła się, że pomimo iż chłopak stoi przed tak wielką przeszkodą jaką jest jej podświadomość on nie poddaje się i dalej chce być przy niej. Być na tyle blisko na ile ona mu pozwala.

*

Był koniec września. Wszędzie słychać było strzały i wybuchy. Na zewnątrz było niebezpiecznie. Szalała zawierucha wojenna. Nikt nie odważył się wyjść z ukrycia. Harry i [T.I] siedzieli spokojnie w sali w której leżała dziewczyna i czekali na kolejną serię wydarzeń. Nie bali się dopóki byli obok siebie.

-Co raz zimniej się robi na dworze. – odparła pocierając ręce o siebie.

-Skąd to wiesz? – zapytał zaciekawiony.

-Czuję to. Te mury wcale nie są dobrą ochroną przed zimnem.

-Rozumiem. – uśmiechnął się delikatnie do niej.

-Czuję, że w tym roku zima będzie wyjątkowo dokuczliwa. Mam nadzieję, że chociaż pozwolą nam zostać tutaj do roztopów. W przeciwnym wypadku nie wytrzymam i zamarznę.

-Nie zamarzniesz. Mogę ci to obiecać. – odparł poszerzając swój uśmiech.

-Skąd to możesz wiedzieć?

-Nie dopuścił bym do tego. Tak długo dmuchałbym na twoje ciało na ile by tylko moje płuca pozwoliły. W taki sposób bym cię ogrzewał. – powiedział. – Chyba, że mój oddech stałby się lodowaty. Wtedy bym ani ważył się dmuchnąć na ciebie. – jej serce zaczęło radować się. Na jej twarzy pojawił się szkarłatny rumieniec, który za żadne skarby nie chciał zejść z jej twarzy. – Lubię kiedy się rumienisz. – stwierdził i 

wygodniej rozłożył się na swoim krześle.

-Lubię kiedy jesteś bliżej mnie. – odparła nieśmiało.

-Co masz na myśli? – zapytał z szerzej otwartymi oczami.

-Chciałabym, żebyś usiadł bliżej mnie. – jej twarz przybrała jeszcze bardziej czerwonego koloru. - Tym razem na mojej pryczy. – dodała, a serce chłopaka zaczęło wybijać szybsze i nieregularne rytmy.

-Jesteś pewna?

-Myślę, że tak. – chłopak powoli podniósł się ze swojego krzesła. Odsunął je w tył i powoli usiadł na posłaniu. – Bliżej. – na jej słowa zareagował w bardzo podobny sposób jak poprzednio. Jego serce biło co raz mocniej. Siedział na poziomie jej bioder. Ręka [T.I] swobodnie dosięgała jego ciała. Delikatnie i nie gwałtownie ujęła jego dłoń w swoje delikatne dłonie. Chłopak drgnął gdy poczuł jej dotyk na sobie. Nie czuł go od tak dawna i chciał nacieszyć się tym, być może chwilowym, momentem.

-Ufam ci. Możesz usiąść bliżej. – uśmiechnęła się do niego z nutą zachęty w oczach. Harry jedynie kiwnął głową i niemal natychmiast podniósł się, żeby usiąść jeszcze bliżej. Widząc jej pełne usta nie potrafił się opanować. Po głowie wtedy krążyły mu przedwojenne wspomnienia kiedy to mógł swobodnie całować dziewczynę, bez obawy że ją skrzywdzi.

-C..czy ja mógłbym … - zaczął niepewnie. – Czy ja…

-Powiedz to, co chciałbyś mi powiedzieć. – mocniej chwyciła jego dłoń i potarła kciukiem jego skórę.

-Czy ja mógłbym cię pocałować? – w głowie zaczął bić się za to pytanie. Jego pragnienie okazało się być silniejsze. Gdy jednak to powiedział zaczął się martwić, że to mogło ją spłoszyć. Mogła przecież pomyśleć, że jest nachalny. – Ja przepraszam. – odparł kiedy nie otrzymał żadnej odpowiedzi. – Ja nie chciałem. – po jego policzku spłynęła łza. Szybko otarł ją swoją wolną dłonią. – Tak bardzo cię kocham. – dodał, a po jego policzku spłynęły kolejne łzy.

-Harry. – odezwała się cicho. On nie reagował, natomiast odwrócił głowę w przeciwnym kierunku, żeby mógł swobodnie dać upust wszystkim emocjom które kłębiły się w nim przez cały ten czas spędzony w obozie. – Harry, proszę spójrz na mnie. – w dalszym ciągu nie reagował. Dziewczyna widząc jak bardzo przejął się swoimi własnymi słowami podniosła się do pozycji siedzącej. Puściła jego dłoń, a następnie w oby dwie swoje ręce chwyciła jego zapłakaną twarz. Obróciła ją w swoją stronę i delikatnie uśmiechnęła się do niego. Harry przez chwile łkał nie zdając sobie sprawy co właśnie się dzieje. Całkowicie odszedł od

zmysłów kiedy poczuł wargi [T.I] dookoła jego warg. Blondynka idealnie zsynchronizowała ich kształty i dawała im w pewnym stopniu ukojenie. Nagle wszystko dla niech ucichło. Nie słyszeli już strzałów, ani dźwięków spadających bomb. Słyszeli tylko swoje równomierne bicia serc i czuli jedynie przyjemne ciepło, które towarzyszyło ich pocałunkowi. Nagle drzwi do pomieszczenia szybko się otworzyły. Oderwali się od siebie i spojrzeli w kierunku z którego dochodził hałas. Do sali wpadła stara pielęgniarka, która czymś zaaferowana próbowała złapać oddech. Najprawdopodobniej biegła. Wzięła ostatni głęboki wdech i wyprostował się. Spojrzała na ich dwójkę i uśmiechnęła się.

-Obóz został wyzwolony. Niemcy przegrali wojnę. Hitler nie żyje.

-Co to oznacza? – zapytał niczego nie świadomy chłopak w lokach. Krótko po wypowiedzeniu przez niego tych słów inna postać wkroczyła do pomieszczenia. Mężczyzna miał na sobie mundur, jednak Harry z łatwością mógł go rozpoznać.

-Wracamy do domu. – odparł Horan.

~THE END~

mam nadzieję, że podobał Wam się ten imagin.

ja osobiście jestem zadowolona i powiem szczerze

że jeszcze nigdy nie spotkałam się z podobną fabułą, dlatego jestem szczęśliwa, że jestem pierwsza (:

*

napiszcie co o tym myślicie (:

10+ komentarzy = nowy imagin ( z Niallerem)

*lubię Wasze długie wypowiedzi i opinie*