live while we're young: #125 Niall PART~4~

krótko, bo krótko ale jest.

#125

Chłopak przeniósł swoją rękę z mojego ramienia na mój policzek. Swoim kciukiem zaczął kreślić małe kółka na jego powierzchni. Moje pięści bezwiednie się zacisnęły. Przypomniało mi się, że w jednej dłoni nadal trzymałam materiał koszulki należącej do Grega. Spojrzałam delikatnie na nią, a później na moment w oczy Nialla. Oderwałam się od dotyku jego delikatnej dłoni i odwróciłam się z powrotem w stronę drzwi prowadzących do pokoju brata Nialla. Wolną dłonią chwyciłam klamkę i powoli przekręciłam ją. Po upływie zaledwie kilku chwil pchnęłam drewniany prostokąt przed siebie. To co zobaczyłam utrzymało mnie w przekonaniu, że na pewno nigdy nie chciałam tego widzieć. Obraz zza drzwi utknął głęboko w mojej pamięci i odcisnął ogromne piętno na duszy i sercu. Do moich uszu dobiegły jęki wydobywające się z jej ust. Drugim faktem było to, że mówił mi przez cały czas, żebyśmy zaczekali z tym do ślubu. Mówił, że jemu nie

potrzebne jest moje ciało, żeby mnie kochać. Mówił, że wystarcza mu sama moja osobowość i serce. W moich oczach zaczęły zbierać się łzy. Pomimo raniącego mnie widoku nie potrafiłam się odwrócić. Niewidzialna bariera nie pozwalała mi ruszyć się w przód lub cofnąć się w tył. Łzy zaczęły torować sobie drogę na mojej twarz. Cały świat jakby zniknął. Byłam tylko ja, Greg i Margaret leżąca na nim naga. W końcu z moich ust wydobył się dźwięk rozpaczy i szloch, które od razu przykuły ich uwagę. Zaskoczenie, strach, a jednocześnie zadowolenie kryły się w ich oczach. Dziewczyna odgarnęła grzywkę opadającą w tamtym momencie na jej twarz, Greg podarł się na łokciach i tempo wpatrywał się we mnie.

-[T.I]… - powiedział po chwili. – Niall… - dodał. – Ja to wyjaśnię. – odparł i chciał jeszcze coś dodać, ale a nie mogłam i nie chciałam tego słuchać. Dźwięk jego głosu brzydził mnie. Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego. Zatkałam usta dłonią i szybko ruszyłam w stronę schodów. W między czasie otarłam się o ramię Niallera. Złapał on moje przedramię i próbował przyciągnąć mnie do siebie. Może chciał mnie przytulić i udzielić mi tym wsparcia. Nigdy się tego nie dowiedziałam, bo najzwyczajniej w świecie wyrwałam się i uciekłam. Jak tchórz. Nie obchodziło mnie wtedy zdanie innych – chciałam się znaleźć jak najdalej tego domu i tych wspomnień. Zbiegłam na dół, szybko założyłam buty i narzuciłam na grzbiet swoją kurtkę przy okazji zgarniając z małej komody klucze do auta. Wybiegłam na zewnątrz i pędem rzuciłam się w stronę garażu. Wsiadłam do samochodu i odpaliłam silnik. Nie ruszyłam jednak. Dopiero teraz poczułam tak mocne uderzenie bólu. Zostałam zdradzona, ośmieszona. Pokazał mi, że tak naprawdę byłam dla niego nikim. Czułam się wtedy jak śmieć. Jak niepotrzebna szmata rzucona w kąt.

Kilkadziesiąt nieodebranych połączeń i mnóstwo wiadomości wyświetlały się na ekranie mojej komórki. Nawet nie wiedziałam od kogo są. W ogóle nie podnosiłam urządzenia przez ostatnie dni. Nie obchodziło mnie nic. Odizolowałam się od świata. Wróciłam do mojego mieszkania w Dublinie. Wyciszyłam komórkę, odłączyłam telefon stacjonarny. Byłam w rozsypce. Święta po raz pierwszy w swoim życiu spędziłam samotnie otoczona stertą chusteczek. Nie miałam nikogo przy sobie, żeby porozmawiać. Podczas gdy związek mój i Grega jeszcze trwał nie przywiązywałam zbytniej uwagi do kontaktów z ludźmi. Byłam zbytnio

pochłonięta fałszywą ‘miłością’ Grega. Żałowałam tego tak bardzo. Zostawiłam dla niego wszystko, a on tak po prostu zabawił się moimi uczuciami. To był cios poniżej pasa i przez to moim jedynym wigilijnym towarzyszem była cisza.

*31 grudnia/ Sylwester*

Leżałam na kanapie ubrana w stare dresy i otoczona ciepłym kocem. Na dworze od kilku godzin puszczano już pojedyncze petardy. Huki i świsty dolatywały non stop do moich uszu. Ale to mi nie przeszkadzało. Nic mi nie przeszkadzało. Byłam pochłonięta przez swoje myśli. Nie potrafiłam się na niczym skupić. Nawet na bezsensownym świątecznym filmie, który właśnie leciał w telewizji. Co chwilę pociągałam nosem, ale nie z zimna ani kataru. Już nawet nie płakałam. Każda następna łza powodowała, że czułam jakby na moim policzku coś się wytapiało. Czułam ogromny ból i pieczenie wtedy. Ale to nie było ważne. Zaczęły nachodzić mnie myśli typu ‘ w czym nie byłam wystarczająco dobra dla Grega, że dopuścił się zdrady. Moja samoocena gwałtownie spadła, mniemanie o samej sobie nie należało do tych najlepszych. Cały czas to pytanie nurtowało moją podświadomość. Miałam już tego serdecznie dość. Nie potrafiłam normalnie funkcjonować. Nie potrafiłam o niczym innym myśleć. Nie dało się tego tak łatwo zapomnieć – to za bardzo bolało.

Z wszelkich moich przemyśleń wytrącił mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Nie reagowałam. Wolałam udawać, że mnie nie ma niż pokazać się komukolwiek w tym stanie jaki prezentowałam. Gdy dzwonek rozległ się po mieszkaniu po raz drugi postanowiłam jednak pójść i otworzyć. Z niechęcią przeniosłam wzrok na drzwi frontowe, a kiedy zamiast dzwonka pojawiło się walenie w drzwi powoli powlokłam się w ich stronę. Przekręciłam zamek i przyciągnęłam prostokąt do siebie. Powoli podniosłam wzrok do góry umiejscawiając zaczerwienione i podpuchnięte oczy na postaci stojącej przede mną. W tamtym momencie jego najmniej się spodziewałam. Za drzwiami stał chłopak z blond czupryną w której gdzie nie gdzie zaplątane były płatki śniegu. Popatrzył na mnie i delikatnie uniósł kąciki swoich ust do góry.

-Cześć. – odparł po chwili ciszy...