live while we're young: #77 Harry PART~2~ + urodziny Harolda.:>

nasz malutki Haroldzik kończy dzisiaj 19. lat.:')

bullshit.

on nadal ma 16 lat i dopiero co poszedł na casting do x-Factora;3

anyway,

chciałabym powiedzieć tylko sto lat i wszystkiego najlepszego Hazzusiu <3

...

a teraz imagin.

enjoy.♥

#77

-Nie twój interes Styles. – chwyciłam za klamkę i opuściłam garderobę chłopców. W pewnym stopniu czułam satysfakcję, jednak moja sumienie i serce miało mi za złe ten czyn. W końcu to właśnie on jest tym, którego pokochałam szczerym uczuciem.

Nie sądziłam, że ktokolwiek może tak zanudzić kogoś jak Nathan. Z tego co się dowiedziałam był on z zamiłowania fanem ‘Władcy Pierścieni’. Przez prawie cały czas trwania naszego spotkania opowiadał mi kim są orkowie, krasnoludy i hobbici. Nie tak wyobrażałam sobie regeneracje serca. Zamiast zapominać cały czas w myślach powracałam do jego zielonych oczu i dołeczka w policzku. Wyobraziłam sobie jego niesamowity uśmiech powalający na kolana nawet najtwardszego gracza. Rozglądając się ukradkiem po sali dostrzegłam siadając do stolika parę młodych ludzi. Blondynka i brunet. Przypatrzyłam się im dobrze i dostrzegłam w brunecie Harryego. Moje oczy powiększyły się do nie wyobrażalnie wielkich rozmiarów i ponownie do nich napłynęła fala łez. Znowu to robił. Niszczył mnie od środka. W pewnym momencie Styles spojrzał w stronę naszego stolika. Zorientował się kto przy nim siedzi i energicznie pomachał do mnie. Odwróciłam szybko wzrok i udawałam, że choć trochę interesuje mnie to co mówi mój towarzysz.

-Za jakie grzechy. – wyszeptałam cicho, tak aby nikt nie był w stanie dosłyszeć.

-Mówiłaś coś? – zapytał chłopak, a ja spojrzałam w jego piwne tęczówki. Uśmiechnęłam się do niego i pokręciłam przecząco głową. On zareagował uśmiechem i konturował swój wykład o elfach. Przez cały wieczór kątem oka spoglądałam w stronę Loczka, który nie szczędził sobie czułości z jego blond przyjaciółką.

~Dlaczego muszę tak cierpieć?! – zapytałam siebie w myślach i udawałam, że słucham przemowy Nathan.

-To był bardzo miły wieczór [T.I]. Mam nadzieję, że to kiedyś powtórzymy. – kiedy staliśmy już pod drzwiami mojego mieszkania z ust Nathana wydobyło się to zdanie.

~Mam nadzieję, że nie. – pomyślałam i na mojej twarzy zagościł sztuczny uśmiech. Ucałowałam chłopaka w policzek i zniknęłam za drzwiami mieszkania. Oparłam się o drewniany prostokąt i osunęłam się wzdłuż niego na ziemię. Z pod moich powiek wydobyła się łza, która wywoła całą falę smutku i cierpienia. Schowałam twarz w dłonie i przez chwilę dałam upust emocjom. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Wolno wstałam z podłogi i otarłam łzy z mojego policzka. Otworzyłam je i dostrzegłam kogoś kogo nie spodziewałam się w ogóle. Za drzwiami dostrzegłam zapłakanego Harryego. W takim stanie nigdy go nie widziałam. Moje serce ponownie pękło, ale tym razem z powodu widoku, który zafundował mi Brunet.

-Mogę wejść? – zapytał łamiącym się głosem. Zrobiłam mu przejście w drzwiach i bez słowa wpuściłam do środka. Patrzyłam na niego zdezorientowana. Nie miałam pojęcia co powiedzieć, jak pocieszyć. – [T.I] ja tak dłużej nie mogę! Dlaczego ty mi to robisz?! – krzyknął, a ja w dalszym ciągu nie wiedziałam o co mu chodzi.

-Ale ja nie wiem o czym ty mówisz.

-Doskonale wiesz. Dlaczego cały czas mnie odpychasz? Dlaczego nie dostrzegasz tego, że próbuję podejść do ciebie i w pewnym stopniu zawładnąć twoim sercem i umysłem? Czym zawiniłem, że mnie nie chcesz? Jestem gorszy od tych z którymi się spotykasz? Czegoś mi brakuje? Nie jestem ideałem, wiem to, ale dla ciebie byłbym w stanie się zmienić. – patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Właśnie w tamtej chwili, sam Harry Edward Styles, zdeklarował swoje uczucia. – Co jest ze mną nie tak? – zbliżył się do mnie. Czułam jego szybki oddech na moich policzkach. Cały czas spoglądając w jego oczy dostrzegłam nich ból i strach.

-Wszystko jest z tobą w porządku. – odpowiedziałam szybko.

-Widocznie nie, skoro mnie odtrącasz i ignorujesz moje zaloty. Jestem beznadziejny. Nawet normalnie uczuć nie potrafię ci wyznać. – szybko odwrócił swój wzrok. Ujęłam dłońmi jego twarz, zmuszając go tym samym do ponownego spojrzenia w moje oczy.

-Jesteś idealny. – delikatnie musnęłam jego wargi. Wkładałam w to całe swoje serce, które zawsze chciało to uczynić. Harry odwzajemnił pocałunek i jeszcze mocniej naparł wargami na moje. Pogłębiał pocałunek z każdą chwilą, dając mi znak, że jest tu teraz ze mną i to właśnie on pieści moje usta i język z niebywałą namiętnością i subtelnością w jednym. Hazza przyparł mnie do frontowych drzwi, a rękami zaczął błądzić po moim ciele. Nie chciałam przerywać tamtego momentu. Był on najpiękniejszym jakim w całym swoim życiu przeżyłam. Na zawsze utknął w mojej pamięci. Do końca moich dni będę żyła z przekonaniem, że Harry Styles jest wrażliwym chłopakiem, który tamtego pamiętnego dnia odnalazł swoją miłość.