live while we're young: #118 Harry PART~4~

#118

Wszyscy więźniowie pochłonięci byli przez sen. Noc to był beztroski czas, którego nawet największy tyran nie mógłby zabrać. Był to czas odpoczynku. Podczas gdy wszyscy mieszkańcy obozu poświęcali go właśnie na sen, w domach strażników toczyły się przeróżne rozmowy na wszelakie tematy. Mówili o dostawach żywności i pracach prowadzonych na terenie obozu. Często sprowadzali z poza jego granic kobiety. Chcieli odprężyć się po całym dniu popędzania lub też pragnęli wyżyć się na kimś. Stosunek z prostytutką był dla nich idealną opcją. Nie musieli pytać się czy coś ją boli czy też coś jej przeszkadza. Płacili im za co one bez gadania miały wykonywać ich obowiązki. Tej nocy było inaczej. Nie zrobili żadnej z tych rzeczy.

Wyjątkowo zaczęli dyskutować na temat jednego z więźniów i jego zasług. Mówili jak to taki mocarny chłopak trafia się raz na milion. Wydawało im się, że świetnie nadałby się jako jeden z nich. Jako iż powoli zaczęli go traktować jak swojego zarządzili aby po raz kolejny nagrodzić lokatego chłopaka. Nie wszyscy byli co do tego zgodni, ale większość oficerów była za. Zaczęły się więc narady. Planowali w jaki sposób go nagrodzić. Jedni proponowali, aby wypuścić go na kilka godzin poza teren obozu, jednak po dłuższej rozmowie na temat tego jednoznacznie rozniosło się słowo ‘nigdy’. Następną propozycją było, aby sprowadzono dla niego kobietę na jedną noc. Wiedzieli, że od roku miał okres wegetacyjny i byli przekonani, iż nie jeden już raz odstawiał ręczną robotę. Uznano to jako znakomity pomysł. Wystarczyło już tylko zadzwonić w odpowiednie miejsce i sprowadzić prostytutkę na teren obozu. Jeden z komendantów został powołany, aby sporządził on odpowiednie miejsce na następną noc. Miał wychodzić, gdy po pomieszczeniu w którym przebywała banda szwabów rozniósł się melodyjny głos z irlandzkim akcentem.

-Nie jestem przekonany, że jest to dobry pomysł. – odparł Niall.

-Co ty opowiadasz? Nie robił nic z tych rzeczy od dawna, a ty sugerujesz, że nie będzie chciał? – zakpił jeden ze szkopów.

-Podaj powód. – wykrzyknął następny.

-Nie sądzicie, że gdzieś na może być osoba, która go kocha i czeka na niego?

-To non sens. Jego wiocha została spalona i zrównana z ziemią. Gdzie niby miałaby teraz być jego kobieta?

-Daj spokój Horan! Czeka już ponad rok na tego chłystka i jestem pewien że w tym czasie puściła się nie jeden raz. – odparł z drwiną major Smith, który wybitnie nie tolerował Stylesa. A fakt, że radził sobie dobrze działał mu na nerwy.

-A co jeśli ta kobieta też została przetransportowana do obozu? Też istnieje taka opcja, nieprawdaż? – Niall jak lew walczył o to, aby nie dopuścić do ich planu. Wiedział, że jeśli Harry by tego nie zrobił byłby wyśmiany i pobity. A gdyby jednak dopuścił się tego, złamał by serce [T.I], która ze zniecierpliwieniem czekała na wolność, by móc znów być z Loczkiem. Nie chciał też widzieć jej zranionej. W pewnym stopniu zależało mu na niej i nie mógłby wybaczyć sobie widoku jej załamanej.

-Panowie, on ma racje. – poparł go jeden z ważniejszych oficerów za co Horan dziękował mu w duchu. –

Musimy inaczej go wynagrodzić. Inne propozycje?

-Ja mam jedną! – powiedział lekko uśmiechnięty Niall.

-Mów.

-Przenieśmy go do pracy w pralni. Mundury są ciężkie i więźniarki nie dają rady. Lżejsza praca będzie dla niego lepsza. – wszyscy spojrzeli na szefa obozu. Pogładził się kilkakrotnie po swoim wąsie. Chwilę się zastanawiał. Bił się z tą myślą zawzięcie.

-Niech tak będzie.

Przeniesiono go. Zdziwiony całą sytuacją wykonywał swoją pracę tak samo dobrze jak tą poprzednią. Tempo w jakich mundury były czyszczone było niebywałe. Harry nigdy wcześniej nie miał z praniem do czynienia jednak powołał znakomicie swojemu zadaniu. Tylko jeden raz zupełnie przez przypadek rozsypał na podłogę proszek do odkażania ubrań. Będąc sam nie mógł pozwolić sobie na to, aby posprzątać. Musiał bowiem dostarczać odzież na czas. Nie miał prawa się obijać. To od razu cofnięto by go na poprzednie miejsce pracy, a tego nie chciał. Kiedy zapytano go czy jest coś potrzebuje, aby ułatwiało mu to pracę bez zawahania odparł, że najlepszą rzeczą byłoby przysłanie tu kogoś, aby ogarnąć w całym pomieszczeniu. Posłano więc strażnika, aby wybrał jednego więźnia lub więźniarkę. Do tego zadania wybrano kobietę. One lepiej znały się na tym fachu i praca byłaby wykonana solidnie. Styles w tym czasie miał chwilę by odpocząć. Usiadł więc na krześle obok wielkiej szafy w której wisiały wyczyszczone już mundury i zaczął rozglądać się po całym pomieszczeniu. Nie miała nic innego do roboty więc to wydało się dla niego genialnym pomysłem. Po jakimś czasie drzwi do pracowni otworzyły się z głośnym zgrzytem. Ktoś wtargnął do pomieszczenia.

-Masz godzinę, żeby to posprzątać. – krzyknął strażnik. – Wstawaj i nie obijaj się! – Harry znów usłyszał zamykanie się drzwi i tym razem zapieczętowane było to przekręceniem kluczy w zamku. Chłopak podniósł się z krzesła. Dostrzegł leżącą na ziemi kobietę. Była wyczerpana. Nie potrafiła nawet wstać. Podszedł do niej szybko i chwycił za jedną rękę.

-Daj, pomogę ci wstać. – Dziewczyna podniosła swoją twarz do góry. Styles zorientował się kogo właśnie trzyma. Jego serce zaczęło wybijać szybsze rytmy. Czuł się jak wtedy kiedy zobaczył swoją ukochaną za drutem. Teraz nic ich nie dzieliło. On kucał zaraz obok niej, dodatkowo ściskając jej dłoń. Otworzył delikatnie swoje usta nie mogąc uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. – [T.I] … - wyszeptał i upadł na kolana. Przyciągnął ciało dziewczyny do siebie i mocno wtulił je w siebie. Oboje głośno oddychali. Żyli jedną chwilą. Nareszcie mieli siebie. Dwa stęsknione serca nareszcie się odnalazły. Mogli się sobą cieszyć. Harry zaśmiał się nerwowo. Wiedział, że ma już przy sobie swój skarb, ale od razu zaniepokoił się. Delikatnie oderwał ciało swojej ukochanej od siebie i ujął jej twarz w swoje dłonie. Wykonywał dokładnych oględzin jej bladej twarzy. – Nic ci nie jest? – pogładził jej głowę. – Zrobili ci coś? Uderzyli? – sprawdzał każdą część jej policzków i warga bardzo dokładnie. – Dotknęli? Skrzywdzili? – mówił szybko i nerwowo. – Boli cię coś? Jak się czujesz?

-Pocałuj mnie. – odparła ledwo drżącym głosem cały czas wpatrując się w jego zielone tęczówki, które błądziły po jej całym ciele. Na jej prośbę powróciły na swoją normalną pozycję. Teraz i on wpatrywał się w jej oczy.

-Co powiedziałaś? – zapytał niepewny.

-Pocałuj mnie. – powtórzyła. Przełknęła ślinę zalegającą w jej ustach, a jej warga drgnęła. Harry dokładnie przyglądał się oczom dziewczyny. Nie miał z nią kontaktu od ponad roku. Nie był pewny czy nadal potrafi całować. Nie miał takiej okazji. Chciał być najlepszy, a bał się że wypadł z wprawy. Nie chciał zawieść jej oczekiwań. – Proszę. – tym razem zobaczył jak w jej oczach zaczynają zbierać się łzy. Ich powierzchnie zaczęła zakrywać szkląca się substancja. Zrobił to. Z uwagą i determinacją. Ze spokojem i opanowaniem. Złączył ich usta, aby mogły doznać tego czego im brakowało. Cieszyli się swoją bliskością. Czuli się wspaniale. Dawali sobie przyjemność przez krótką chwilę, ale nawet to wystarczyło, że na ich twarzach zagościł delikatny uśmiech.

-Kocham cię. – odparł i ponownie ucałował jej wargi z ogromną subtelnością. Nareszcie byli razem. Wreszcie tak blisko siebie, ale jednak w nie wiedzy, że ktoś ich obserwuje...