#117 Harry PART ~3~

#117

*przedwiośnie*

Nie widział jej od kolejnych kilku miesięcy. Nie miał z nią nawet najmniejszego kontaktu. Musiał polegać wyłącznie na zapewnieniach swojego przyjaciela, który twierdził, że pomimo wielkich trudności dziewczyna radzi sobie znakomicie.  Tęsknił za nią. Jego serce, przypominając sobie jak długo nie mógł się cieszyć jej obecnością, krwawiło. Cierpiało i usychało za razem. Okazywało się iż właśnie to jest jeszcze cięższe niż fakt, że oboje utknęli w obozie pracy nadzorowanym przez niemieckich wojskowych. Zmuszany do ciężkich

prac fizycznych całą zimę, nie poddawał się. Wierzył, że nadejdzie dzień w którym będzie mógł zbliżyć się do swojej ukochanej, położyć swoje zmęczone dłonie na jej zaróżowionych policzkach, aż w końcu będzie w stanie złożyć pocałunek na wargach [T.I]. To dodawało mu motywacji do dalszej walki. Codziennie przed snem wyobrażał sobie jak mogłoby wyglądać ich spotkanie po tak długim czasie. Każdej nocy śnił o niej. Przypominały mu się najlepsze momenty, które spędzili razem. Miał to przeczucie, że jeszcze nie jedną taką chwilę przeżyją wspólnie. Nic mu przecież nie pozostawało. Musiał nie poddawać się, stawać czoła przeciwieństwom i trudowi oraz wierzyć. Tylko wiara pozostała.

*

Ostatnie przymrozki zostały unicestwione przez wiosenne ciepło. Zaczęły się roztopy. Ciężki śnieg pomału tracił na wadze i przekształcał się w wodę. Lekko zmarznięta ziemia mieszała się z zimną wodą przy okazji tworząc pierwsze chlapy i błoto. Zimą, wszyscy więźniowie dostawali delikatne fory. Panował ogromny mróz, a Niemcy bali się stracić swoich jeńców. Za to gdy tylko temperatura delikatnie skoczyła w górę wszyscy byli zmuszeni ponownie pracować na zewnątrz. Kobiety wróciły do pracy na polach, a mężczyźni na budowę. Harry dostał nie łatwe zadanie. Musiał z jednego końca obozu ciągnąć za sobą wózek wypełniony po brzegi ciężkimi cegłami. Mimowolnie musiał dostarczyć je w jak najkrótszym czasie, w innym przypadku zostałby brutalnie zdzielony pałką policyjną lub też pobity własnoręcznie czy też własnonożnie przez nadzorującego szwaba. Dzięki temu, że chłopak miał motywację do pracy i miał w sobie jeszcze sporo sił wykonywał swoją pracę sprawnie. Z pokorą ciągnął za sobą dużo ważący balast na budowę. Dzięki swojej szybkości dziennie wykonywał około 7 rundek. To sporo. W porównaniu do swoich towarzyszy, którzy nawet w połowie nie dorównywali jego osiągnięciom. Niemcy pomimo swojej brutalności i bezwzględności potrafili pokazać swoje zdumienie. Siódmego dnia nagrodzili piętnasto minutową przerwą od pracy i kubkiem wody. To naprawdę wiele znaczyło. Czysta woda była skarbem. Rzadko ją dostawali. Zazwyczaj otrzymywali pół kubka zimnego wywaru z ziółek, które niby miały wzmacniać. Mądrzy wiedzieli, że to nic nie daje. Smakuje ohydnie, a jednak pili ją. Zadawalali się nawet czymś takim. Musieli. Cieszyli się, że w ogóle coś im dawali.

Harry usiadł oparty o jeden z baraków stojących najbliżej drogi. Podniósł do ust kubek z wodą i powoli

pozwalał swojemu gardłu poczuć ten przyjemny chłód, którego potrzebował. Leniwie spoglądał raz na swoich towarzyszy, którzy zmuszeni byli dalej pracować, a raz na ścianę sąsiedniego baraku stojącego przed nim. Tylko impuls skłonił go do spojrzenia w prawą stronę. Kiedy patrzył tam zimą widział tam drut kolczasty, a za nim rozciągające się pola. W chwili kiedy on zażywał odpoczynku tam również byli ludzie. Więźniarki z kobiecego obozu i kilku strażników. Widział jak kobiety ciężko pracują. Jedne odgarniały zaległe kupki śniegu, drugie grabiły liście, które spadły zeszłej jesieni, a inne stojące o wiele dalej od pozostałych przygotowywały ziemię sypiąc do niej różnorakie proszki, aby później ta wydała plony. Chłopak tylko po chwilę przyglądał się każdej grupce, kiedy jego uwagę przykuła dziewczyna z zawiązaną chustką na głowie, która stała odwrócona do niego tyłem i która dzielnie odgarniała specjalnym przyrządem gęste błoto. Wpatrywał się w nią dłuższą chwilę. Tylko na chwilę przymknął oczy kiedy to chłodny napływ powietrza napłynął do jego oczu. Przetarł je delikatnie wierzchnią warstwą dłoni, aby po chwili znowu je otworzyć. Spostrzegł, że szara chusta chudej dziewczyny zsunęła jej się na ziemię. Schyliła się, aby ją podnieść i przy okazji okręcając się w kierunku Bruneta. Harry z niedowierzaniem wpatrywał się w jej postać. Powstał z pozycji siedzącej, przy okazji odkładając prawie pełny kubek wody na brzegu. Ruszył w kierunku drutu, podobnie postąpiła i ona. Ich spojrzenia były głęboko utkwione w sobie. Pamiętali dokładnie kolory swoich tęczówek. Nadal nie straciły swojego koloru. Jeden kącik Harryego mimowolnie drgnął i uniósł się do góry. Stali naprzeciwko siebie. Dzieliły ich tylko dwa metry odległości i drut kolczasty będący pod napięciem. Nic nie mówili. Nie wydawali nawet z siebie żadnego dźwięku. Słychać było tylko ich oddechy i głośne bicia serc. Szeroko otworzone dwie pary oczu ani razu nie mrugnęły. Napawali się swoim widokiem w ciszy. Po chwili po bladym policzku dziewczyny spłynęła łza. Nie mogła uwierzyć, że stoi tuż przed nim. Nie widziała go od ostatniej wiosny. Cały, okrągły rok. Rok pustki. Harry zrobił krok w przód zmniejszając odległość pomiędzy nimi. Stał tuż przed ‘linią śmierci’, słyszał o niej liczne historie, jeszcze nigdy nie był tak blisko niej. Igrał ze śmiercią.

-Kochanie. – wyszeptał, a jego oczy momentalnie się zeszkliły.

-Nie mogę… - przełknęła pospiesznie ślinę zalegającą w jej gardle. – Nie wierzę, że wreszcie cię widzę. – odparła szeptem tak samo jak on. Chłopak chciał jeszcze coś powiedzieć. Otworzył usta z zamiarem wydaniem z siebie dźwięku, jednak krzyki wyrwały obu z ich wspólnego świata. Nim się obejrzeli koło [T.I] stanął Horan. Udawał, że nie znał tej dwójki. Robił to dla nich i dla ich dobra.

-Wracaj do pracy! – krzyknął na dziewczynę. Spojrzał na Harryego, który doskonale wiedział po co to wszystko. – A ty wracaj się do swoich! Niall pociągnął za ramię dziewczynę, która przez ramię kilkakrotnie spoglądała w tył. On tam nadal stał. Patrzył jak odchodzi. Z jednej strony był przygnębiony, że ich pierwsze spotkanie po całym roku rozłąki polegało na dwóch zdaniach, a z drugiej strony cieszył się, że nadarzyła się okazja aby mógł spojrzeć w jej oczy. Przynajmniej przez kilkanaście sekund mógł nacieszyć się ich wspaniałą głębią, którą tak bardzo kochał.

-Bądź dzielna. – powiedział tak jakby myśląc, że ona zdoła to usłyszeć. – Za niedługo znowu się zobaczymy. – Ona i Horan zniknęli za szopą. Normalnie to prowadzono tam kobiety, aby wymierzyć im karę za jakieś przewinienie. W tym przypadku wiedział, że jego ukochanej nic nie grozi. Uśmiechnął się sam do siebie i odwrócił się. Usiadł ponownie na swoje miejsce. Ponownie podniósł kubek z wodą. Spojrzał na jej taflę. Widział w niej swoją zmęczoną twarz na której teraz zwyciężyło zadowolenie. Po kilkudziesięciu sekund wpatrywania się w swoją podobiznę bez wahania wylał wodę z kubka. ~ Nie potrzebuję tego, żeby przeżyć. – pomyślał. – Wszystko czego potrzebuje jest niedaleko mnie. – Wcale nie miał na myśli wolności, ani jedzenia. Jego największe marzenie właśnie się spełniło, a jego anioł zniknął za prymitywnym drewnianym budynkiem. Powstał z miejsca. Cisnął kubkiem o ziemię. Spojrzał w kierunku gdzie przed chwilą ją widział. Ponownie się uśmiechnął i zadowolony ruszył w stronę miejsca pracy prawie trzy minuty przed końcem czasu. Bowiem wszystko co potrzebował było drobne i chwilowo nie osiągalne. A to ‘wszystko’ nosiło imię [T.I].

WRÓCIŁAM Z USA I WRESZCIE MAM DOSTĘP DO KOMPUTERA!

więc oto dodaje nową część z Haroldem.

mam nadzieję, że ni zanudzam Was tym i podoba Wam się to (:

*

mam nadzieję, że skomentujecie czy się podobało lub też nie.

zasada jest nie zmienna.

10+ komentarzy = next part.

*

UWAGA!

OTÓŻ DZISIAJ MIJA DOKŁADNIE ROK OD ZAŁOŻENIA TEGO BLOGA.

MAM NADZIEJĘ, ŻE JESTEŚCIE CHOCIAŻ TROCHĘ ZADOWOLENI

Z TEGO CO DO TEJ PORY DLA WAS NAPISAŁAM.

TO BYŁ NIEZWYKŁY ROK

CHCIAŁABYM WAM PODZIĘKOWAĆ BO TAK NAPRAWDĘ BEZ WAS

NIE BYŁOBY TEGO BLOGA!

MASSIVE THANK YOU <3

~podsumujmy ten rok~

w ciągu tych wielu dni, blog :

-osiągnął ponad 109K wyświetleń

- został skomentowany 1514 razy

-został zaobserwowany przez 82 osoby

-został kilkukrotnie nominowany do Libster Award i Versatile Blogger Award

-był wyświetlany wiele razy na całym świecie

+

dodałam na niego 123 posty

CHCIAŁAM JESZCZE RAZ PODZIĘKOWAĆ

wiele razy Wasze komentarze doprowadzały mnie do wzruszenia.

to naprawdę niesamowite że poświęcacie czas na czytanie tych wypocin.

DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERCA <3 

KOCHAM WAS <3