live while we're young: #115 Harry PART~1~

#115

Ta historia odbiega trochę od teraźniejszych czasów. Działo się to bowiem kilkadziesiąt lat wcześniej. Nie był wtedy luksusów, wręcz przeciwnie. Bieda z nędzą. Brak było pieniędzy na cokolwiek. Ciężko było utrzymać kilkuosobową rodzinę z marnej pensji ojca czy dziadka. Z dnia na dzień co raz popularniejsze stawało się wysyłanie młodych chłopców i młode dziewczynki do pracy. Zazwyczaj były to prace siłowe na polach. Nikt nikogo nie oszczędzał. Czasami zdarzało się tak, że stosowana przemoc, aby przyspieszyć działania. Każdy doskonale wiedział, że pracuje aby zarobić na jedzenie czy liche ubrania. To właśnie w takich warunkach i takich okolicznościach mały chłopczyk o brązowych lokach poznał drobną

blondyneczkę. Mieli wtedy po siedem lat, a już zmuszeni byli pracować. Z początku nienawidzili tego. Z czasem gdy zaczęli spędzać więcej czasu ze sobą polubili swoje przymusowe zajęcia. To właśnie wtedy oznacza się początek ich długiej, wspólnej historii dla której wątki cały czas wymyślało życie współpracujące z losem, który nie zawsze okazywał się być łaskawym. Nie narzekali. Mieli siebie obok. Dwójka przyjaciół, kochająca się ponad życie.

*kilka lat później*

-I tak mnie nie złapiesz! – krzyknęła szybko przemieszczając się pomiędzy wysokimi zaroślami i rosłymi pniami drzew liściastych oraz iglastych.

-Założymy się? – zaśmiał się i przyspieszył. Gonił swoją przyjaciółkę do czasu aż nie zwolniła. – Nie masz szans! – biegł jeszcze przez chwilę po czym chwycił dziewczynę za ramiona i pociągnął do siebie. Pod wpływem szarpnięcia zachwiała się i runęła na Harryego. Z ich ust wydobył się gromki śmiech. Nie potrafili się opanować. – Mówiłem, że cię złapię. – zaczesał kosmyk jej blond włosów za ucho.

-Myślałam, że zdołam uciec. – udawała przejęcie całą zaistniałą sytuacją w której się znajdowała. On ujął jej twarz w dłonie, uśmiechnął się do niej szarmancko.

-Przede mną nie uciekniesz. – zbliżył do niej swoją twarz i złączył ich usta w pocałunku. Pieścił delikatnie swoimi ustami drobne wargi dziewczyny. Starał się wyciągnąć z nich jak najwięcej pasji i miłości, która była nie zbędna dla niego. Nie potrafił bez niej żyć, tak jak ona bez niego. Byli dla siebie wszystkim. Akceptowali każdą swoją wadę i zaletę. Kochali się. Wspierali nawzajem. Byli idealną parą. Wielu im tego zazdrościło.

Chłopa przewrócił ich tak, że to on leżał na dziewczynie. Leżeli na lekko wilgotnej od rosy trawie gdzieś w głębi lasu na polanie. Tam nikt nie mógłby ich znaleźć i przeszkodzić im cieszyć się sobą. Byli tam sami i mogli korzystać z dnia wolnego od pracy. Każdą taką chwilę spędzali w tamtym miejscu i w takim

towarzystwie. Nie chcieli nic więcej do szczęścia. Mieli siebie i to im wystarczało.

Ich wspólną chwilę zakłócił głośny huk. Oderwali się migiem od siebie i jednocześnie spojrzeli w miejsce z którego dochodził hałas. W pewnym momencie usłyszeli wycie syren alarmowych. Szybko wstali. Harry chwycił [T.I] za rękę i zaczął biec w stronę ich małego miasteczka. Wiedzieli, że coś poważnego się stało. Nigdy bowiem bez powodu nie uruchamiano alarmu. Próbowali zachować spokój, aż do czasu gdy dowiedzą się co dokładnie się stało. Wbiegli na teren miasta w którym żyli i pracowali. Wszędzie roiło się od żołnierzy w obcych mundurach. Gdzie niegdzie widać było buchający dym i płomienie. Mieszkańcy w popłochu opuszczali swoje domy z małymi walizeczkami w dłoni i uciekali w każdym możliwym kierunku. Harry i [T.I] nie wiedzieli co się dzieje. Patrzyli z przerażeniem na cały ten tragiczny obraz malujący się tuż przed nimi. Po chwili chłopakowi rzuciła się w oko grupa ludzi idąca w stronę wielkiego wozu policyjnego. Każdy miał związane na plecach ręce i głowy skierowane w dół. Wśród tego tłumu Harryemu rzucił się w oczy chłopak o blond włosach – Niall, wraz ze swoją rodziną przybył kilka lat wcześniej do Holmes Chapel. Jego ojciec założył mały warsztat stolarski, który przynosił im dość wielkie zyski. Ludzie z większych miast często przyjeżdżali do pana Horana, aby zamówić u niego jakiś solidnie wykonany mebel. Uchodzili za najbogatszych mieszkańców tego miasta. Z racji tego, że byli sąsiadami rodziny Styles często zapraszali ich do siebie. Nie byli skąpi. Przeciwnie. Byli otwarci na gości i często organizowali wspólne obiady. Ich rodzice byli przyjaciółmi. Oni sami dobrze się dogadywali. Dziewczyna Harryego miała okazję poznać Blondyna, jednak nie rozmawiali po tym zbyt wiele razy.

-Gdzie oni ich biorą? – zapytała [T.I] łamiącym się głosem.

-Nie mam pojęcia. – odparł próbując zachować spokój. Wpatrywali się w to wszystko nie mając pojęcia co się dzieje, kiedy nagle podbiegł do nich mały chłopczyk. Był cały zapłakany. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić. [T.I] puściła dłoń Harryego i przysunęła chłopca do siebie. Objęłam go swoimi ramionami, a ten mocno wtulił się w jej ciało.

-Zabrali mi moją mamusię. – powiedział cały czas płacząc.

-Kto ci ją zabrał? – zapytała gładząc chłopca po drobnej główce.

-Ci w mundurach. – Dziewczyna przeniosła swój wzrok na chłopaka. On cały czas patrzył na nią i jednocześnie próbował poskładać wszystko w logiczną całość. Donośne okrzyki ‘sprawdźmy jeszcze tutaj’ dobiegło do ich uszu. Po ciele Blondynki przebiegł nie przyjemny dreszcz, który można by powiedzieć był bardzo przeszywający. Bała się i to bardzo. Pierwszy raz w życiu doznała takiego dziwnego uczucia nieopanowanego lęku przed światem.

-Stać! – gruby, męski głos rozbrzmiał w jej uszach. – Wstawaj! – krzyknął po raz kolejny, a jej ciało samo bezwładnie wyprostowało się.

-Może więcej szacunku dla kobiety? – zaprotestował Styles. Mężczyzna spojrzał na niego spode łba i nie wahając się uderzył Harryego mocno w brzuch.

-Jeszcze słowo szczylu! – ponownie spojrzał na [T.I] która była sparaliżowana strachem. – Do wozu! Cała trójka! – przerażenie wzrosło. Dziewczyna poczuła jak czyjaś dłoń splata się z jej dłonią. Spojrzała na Harryego, który dalej zwijając się z bólu starał się być jak najbliżej ukochanej.

-Gdzie nas bierzecie? – zapytał malec, który w dalszym ciągu trzymał drugą dłoń [T.I]. Żołnierz spojrzał na niego z pogardą, pokręcił głową z dezaprobatą.

-Do obozu. Będziecie pracować na rzecz naszego przywódcy.

-Ale dlaczego? – mężczyzna zatrzymał się i uklęknął przed chłopcem. Popatrzył mu się prosto w oczy, aż mały cofnął się w tył.

-Czy twój tatuś pomagał w 1943 roku polskim wojskom?

-Tak. – odparł niepewnie.

-Więc będziesz pracował za to, że twój ojciec pomagał tym polskim skurwysynom! – krzyknął i popchnął chłopca do błota. – Ruszać się szybciej! – Harry wziął małego na ręce i spojrzał [T.I] w oczy. Oboje wiedzieli, że trwała wojna pomiędzy Polską, a Niemcami, jednak nie zdawali sobie sprawy, że ich też dotknie za to kara. Byli bezradni. Nie mieli broni, ani schronienia. Bali się, że któremuś z nich coś się stanie. Nie przeżyli by śmierci swojej drugiej połówki...